Het schijnt zo te zijn dat zwarte honden (en katten) een kleinere kans hebben op adoptie dan hun anders gekleurde soortgenoten. Hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is dat deze theorie ondersteunt, blijkt uit gegevens van asiels dat zwarte honden langer in het asiel zitten en meer moeite hebben met het vinden van een nieuw huis. In Amerika hebben ze er zelfs een naam voor: het “Black Dog Syndrome”. Nou vind ik dat zelf nogal onbegrijpelijk, want ik ben dol op zwarte honden. Maar daar ben ik kennelijk een uitzondering in.
De redenen die hiervoor onder andere genoemd worden zijn de zweem van bijgeloof (zwarte dieren brengen ongeluk, ieehh!), het feit dat in televisieseries en films vaak “agressieve” zwarte honden worden gebruikt en dat zwarte honden lastiger te fotograferen zijn. Daardoor zijn de foto’s op de websites van asiels van zwarte honden vaak minder sprekend dan van bruine of van blonde. De eerste twee redenen zijn natuurlijk klinkklare onzin, maar dat zwarte honden lastig te fotograferen zijn, dat is zéker waar.
Ik heb altijd alleen maar zwarte honden gehad. Nou goed, Cubby had in de zomer een donkerbruin tintje, maar Mik en hij zijn toch vooral zwart-zwart. En erg makkelijk fotografeert dat inderdaad niet. Zet een zwarte hond in de sneeuw en zelfs met een camera van 5000 euro komt daar geen mooi plaatje uitrollen. Hoewel ik van Cubby en Mik echt wel mooie foto’s heb, is 95% niet zoals ik van te voren in mijn hoofd had. Onderbelicht, overbelicht, bewogen-want-te-lange-sluitertijd, noem maar op. Maar wat maakt het uit, zou je zeggen. Je hebt een hond niet voor de foto’s – een hond ís praktisch een levende foto. En je hoeft je muren er niet mee te behangen… Eén mooie foto is eigenlijk meer dan genoeg.
Maar onlangs viel ik even van mijn stoel. Zwarte honden hebben kennelijk nog een nadeel. Wat blijkt? Mensen willen tegenwoordig geen zwarte hond meer, omdat je er geen mooie selfie’s mee kunt maken.
Ik verzin dit niet.
Er zijn dus mensen die de aanschaf van een hond overwegen. Die zelfs goed genoeg nadenken over waar een hond vandaan komt, en naar een asiel gaan. En die dan in dat asiel zeggen: ‘doe die zwarte maar niet, die is niet mooi op Facebook.
Fotograaf Fred Levy was hier net zo verbaasd over als ik, en startte met een heel gave fotoserie. Het Black Dogs Project. De opzet is simpel: zet een zwarte hond voor een zwarte achtergrond en ineens stralen ze de sterren van de hemel! Zijn foto’s zijn fantastisch, nog leuker is de Tumblr pagina waar trotse eigenaars massaal hun eigen zwarte honden zijn gaan delen. Nodeloos om te zeggen dat ook Mik daar al een tijd vereeuwigd staat.
Ik zal niet liegen, toen Kenzo zijn intrede deed genoot ik enorm van hoe zijn foto’s uitpakten. Een blonde hond op het strand? Super mooi! Zet hem in wat verdord gras en je hebt een prachtig, romantisch, ton-sur-ton plaatje. En ik kan bijna (bíjna) niet wachten tot het herfst is, om Sammy met haar roodbruine vacht tussen de bladeren te zetten. Dat moeten fantastische plaatjes worden, als ze tegen die tijd tenminste eindelijk eens blijft stilstaan. Ben ik trots op die foto’s? Uiteraard. Maar het lijkt me toch de minst belangrijke overweging als het op de aanschaf van een hond aankomt. Als het je enkel om de show gaat, verkopen ze bij de speelgoedwinkel vast wel een “my first puppy”, of iets soortgelijks.
En laten we eerlijk zijn, die selfie’s waar het om gaat mislukken toch altijd…