revalideren

Junkie op recept – dag 6: Boos, bozer, boost op Regiotaxi Utrecht

1 Comment

Voor iedereen die het heeft meegekregen: sla dit stukje maar over. Voor iedereen die het niet heeft meegekregen: ik ben al ruim vijf jaar aan het strijden om een goed zitkussen voor mijn rolstoel te krijgen. Ruim vijf jaar bellen; ruim vijf jaar standaard kussens proberen, die me vaak alleen maar van de regen in de drup hielpen. Standaard kussens werken niet. Vorig jaar(!) is er bij revalidatiecentrum de Hoogstraat een zogenaamde "zitdrukmeting"gedaan. Daarmee kon exact gemeten hoe ik zit en waar de drukpunten zitten.Dit is een foto van die [Read more...]

Project hulphond: meet Hunter

4 Comments

Hoewel ik het zelf nog steeds nauwelijks kan bevatten, ga ik toch een poging doen om een enigszins leesbare blog te schrijven. Sinds donderdag hangt er namelijk een briefje op de deur van de hal naar de woonkamer. 'Deze deur dicht laten totdat de voordeur dicht is, i.v.m hulphond. (Echt waar!)' Waar te beginnen? Bij het prille begin dan maar. Toen mijn revalidatietijd in Zwolle er bijna opzat en duidelijk werd dat mijn gezondheid niet verder zou verbeteren, heb ik een aanvraag gedaan voor een hulphond. Dit deed ik bij Hulphondenschool de [Read more...]

Bedankt hè, VGZ

4 Comments

Beste VGZ, Sinds een jaar ben ik klant bij jullie. Jullie zorgverzekering en aanvullende pakket paste goed bij mij en tot een paar weken geleden was ik ook best tevreden over jullie service. Helaas krijgen jullie het in de laatste weken van dit jaar ineens voor elkaar om mijn beeld van jullie grondig te verpesten. Wat is het probleem? Zoals jullie ongetwijfeld in jullie systeem kunnen terugvinden, heb ik dit jaar enorm veel zorgkosten gemaakt. Dat komt omdat de chronische ziekte die ik al had, eind vorig jaar ineens enorm progressief was. [Read more...]

‘Hoe gaat het?’

8 Comments

Het is momenteel de meest aan me gestelde en tegelijk de minst beantwoorde vraag: 'hoe gaat het nou met je?' Omdat ik gewoon niet weet wat ik erop moet zeggen, zeg ik meestal maar niks. Daarom heerst er hier ook stilte. Ik weet gewoon niet meer waar ik beginnen moet. Hoe gaat het. Hoe gaat het? Hoe het gaat? Na een maand van radiostilte ga ik proberen antwoord te geven. Hier, aan jullie allemaal in één keer tegelijk. Ik kan natuurlijk ook cntrl-c'en en cntrl-v'en, maar op deze manier blijft mijn blog tenminste ook nog een beetje actueel. Erg [Read more...]

Dag Zandhove, dag Vuursteen

9 Comments

Dag Zandhove, Om en nabij een half jaar geleden maakte ik mijn entree bij jullie. In bed, verkrampt, onzeker over wat de toekomst zou brengen en nog veel onzekerder over hoe het hier zou zijn. Zeker na de mislukking in Utrecht (waar ik nog geen halve dag was opgenomen toen ik alweer met spoed terug kon naar het ziekenhuis) was ik voorzichtig sceptisch. Nee, jullie waren niet het eerste revalidatiecentrum waar ik wel eens was geweest. En niet overal was het even goed bevallen. Bladerend door alle foto's die hier genomen zijn, komen [Read more...]

Waar een deur sluit

2 Comments

Waar een deur sluit, gaat een nieuwe open. Zeggen ze. Afgelopen week kreeg ik de sleutels van mijn nieuwe huis. Zeven stuks maarliefst, die allemaal op de voordeur passen. Zeven stuks om uit te delen aan de mensen die het knaloranje behang van de muur gaan trekken, een muurtje metselen en een nieuwe vloer zullen leggen. Zeven stuks om uit te delen aan mijn nieuwe buren voor het geval ik mezelf weer eens buiten sluit - een talent dat ik heb geprofessionaliseerd, niet zelden belde ik in Utrecht naar mijn reservesleutelbewaarders die onder een [Read more...]

Nieuwe pijnstiller: Palexia (En hoe de wereld weer een beetje open ging)

6 Comments

Na mijn uitstapje in Rotterdam viel ik een beetje in een zwart gat. Want wat nu? Mijn revalidatie schoot niet op en de trotse foto's van mijn rolstoel waren leuk, maar in werkelijkheid kon ik niet veel langer dan een kwartiertje zitten. Of hangen, liever gezegd, want mijn rolstoel moest in zoveel rare standen gekanteld, gestrekt en gewrongen worden dat het paniekerige schildpadlampje op de Viper continu grijnzend naar me staarde - als teken van wraak voor al die rare houdingen weigerde mijn rolstoel om harder dan 4 km per uur te rijden. Het [Read more...]

Twijfels en teleurstellingen

8 Comments

Het is een tijdje geleden dat ik hier geschreven heb. De meeste berichten over de voortgang van mijn revalidatie hier in Zwolle staan tegenwoordig op Facebook, omdat het makkelijker is dáár een kort bericht neer te zetten, dan hier een uitgebreid verhaal. Mijn hoofd zit momenteel te vol en mijn gedachten zijn te warrig om de verhalen echt mooi in een blog te krijgen. Maar schrijven heeft me altijd geholpen om de boel weer op een rijtje te krijgen, dus maak ik u nu maar deelgenoot van mijn eigen poging om alles weer wat helderder te [Read more...]

Met kunst en vliegwerk (en een heleboel kussens)

4 Comments

Vandaag is de dag dat ik precies acht weken en twee dagen opgerold in bed lig. Nee, een mijlpaal is het niet echt, al verbaast het me wel elke keer hoe snel de tijd gaat - vooral ook omdat mijn leven nou niet bepaald uitblinkt van de spannende activiteiten. Geen mijlpaal dus, maar wel ruim acht weken liggen. En dat klinkt misschien heerlijk, maar echt lekker ligt het allemaal niet. Met kunst en vliegwerk probeerde ik er in het ziekenhuis al wat van te maken. Zo gaat het bruine kussen op die charmante foto linksboven al ruim dertien jaar overal [Read more...]

Het heiligdom van optimisme

5 Comments

Dit wordt een verhaal over optimisme, maar vooral over het tegenovergestelde daarvan. Over goede dagen, maar ook over de slechte. ('Goede dagen, slechte dagen, nee het leven spaart je niet, goede dagen, slechte dagen...' Bij wie nu geen lichtje gaat branden, houd dat zo. Voor wie nu meezingt, veroordeel mij niet, dat u het kent betekent dat u minstens zo'n slechte televisiesmaak heeft als ik.) Afijn, goede dagen dus. En slechte. Ik krijg de laatste tijd van veel kanten te horen dat men mijn optimisme bewondert en er inspiratie [Read more...]