Rolstoeldrama: zou het dan toch..?

Ik had een dilemma, de afgelopen dagen. Een dilemma tussen gevoel en verstand. Of liever gezegd: een dilemma waar aan de ene kant mijn principes en irritatie stonden, maar aan de andere kant mijn machteloosheid en het “ze stikken er maar in” gevoel.

Zoals eerder gezegd, spelen ze bij Jeremiasse tegen iedereen mooi weer. Tegen de pers en tegen de gemeente blijven ze volhouden dat er niets is mis gegaan. En waar de vrouw van de WMO aan het begin van de week nog wel actief leek, hoorde ik ook van haar niets meer. Een dilemma dus. Ga ik de reparatie van maandag afwachten en laat ik Jeremiasse wegkomen met een creatieve versie van de waarheid -waarbij ik indirect als leugenaar word neergezet- of ga ik toch nog een keer proberen dit aan te kaarten?

Mijn principes zijn altijd sterker. Soms wou ik dat het niet zo was, maar ik kan het er toch niet bij laten zitten.

Dus belde ik maar weer met de gemeente. Tenslotte zijn zíj verantwoordelijk voor een goede uitvoering van de WMO, dus als er iets misgaat, zijn zij toch ook het aanspreekpunt. Dat zou je tenminste denken. ‘Wat ik nou precies van haar wilde’, vroeg de mevrouw. ‘We hebben het toch uitbesteed. Daarmee zijn wij niet meer verantwoordelijk. Met klachten moet je bij het bedrijf zijn. Wij kunnen verder niks. En met één klacht doen we sowieso niets.’

Goed. Iets met een betonnen muur en een nagelvijltje dus. De gemeente besteedt de verantwoordelijkheid uit en trekt vervolgens haar handen er vanaf. De mevrouw raadde me aan om het klachtenformulier op de website van Jeremiasse in te vullen. Kent u ‘m nog, die slager en zijn eigen vlees?

Na enig aandringen beloofde ze om nogmaals een mail te sturen aan Jeremiasse. Om kwart over 5 ging mijn telefoon. Zowaar, iemand van J (het weekend begint dus toch niet om 15.00 uur?). Dat ze de mail ontvangen had. Dat ze toch maar even snel nog belde, omdat ze een beetje geschrokken was. Dat ze in het systeem kan zien dat er inderdaad veel dingen fout gegaan zijn. (Nu ineens wel?) Dat ze het heel vervelend vindt. Dat ze kan zien hoe vaak ik contact gezocht heb. Kortom, alles wat ik al 8 weken probeer te bespreken, kon nu ineens wel. Nadat de gemeente, de pers en nog een keer de gemeente er zo’n beetje mee gedreigd om gesmeekt naar gevraagd hebben.

Ze heeft beloofd om maandag voordat de monteur komt, alles nog een keer met hem door te spreken. Beloofd om ná de reparatie contact met hem te zoeken om te horen hoe het is gegaan. Beloofd om, ondanks dat ik wil overstappen naar een andere leverancier, de hoofdsteun die op de rolstoel moet toch nog te bestellen. ‘Want dat is wel het minste wat we kunnen doen.’ Het equivalent van een schuldbewust bosje bloemen?

Op zich was dit best een prettig gesprek. Ik blijf me alleen maar afvragen: waren hier nu echt 8 weken en 20 telefoontjes voor nodig? Wat als je principes, of je energie, of je verbale vaardigheden niet zo sterk zijn als bij mij?

De gemeente zegt niets te kunnen met één klacht. Dat lijkt me stug, maar dat ik daar op deze manier niet verder mee kom is me inmiddels duidelijk. Het blijft een raar verhaal. Hoe je het ook went of keert, de gemeente heeft de verantwoording voor de WMO en de plicht deze goed uit te voeren. Dan kun je het wel uitbesteden, maar dat ontslaat je niet van die verantwoordelijkheid. En misschien ben ik inderdaad de enige bij wie alles fout is gegaan. Misschien heb ik gewoon domme pech.

Maar misschien ook niet. En daarom heb ik gisteravond besloten om de Facebookgroep Meldpunt WMO Utrecht te starten. Een groep waar mensen hun klachten en problemen met leveranciers kunnen melden. Niet om de bedrijven massaal zwart te maken; wel om te inventariseren of er meer mensen zijn die tegen hetzelfde beton aanlopen als dat ik de afgelopen weken heb gedaan.

Met één klacht kan de gemeente niets. Misschien dat ze met een stapeltje nog wel eens kritisch willen kijken naar de manier waarop de WMO op dit moment ten uitvoer wordt gebracht.

Valse hoop? Ongetwijfeld. Maar ik slaap een stuk rustiger als mijn principes zijn gesust.