Rolstoeldrama: slot (Hoop ik dan)

Bijzonder toch, hoe dingen soms in een stroomversnelling kunnen raken.

Omdat mijn accu’s dit weekend maar bleven zeggen dat ze leeg waren, kon ik helemaal niets meer. Op goed geluk heb ik toch maar de storingsdienst gebeld. Die kwamen met een nieuwe lader, om te zien of dat het probleem zou oplossen. Maar helaas. De lampjes bleven in paniek. ‘Probeer het maar uit te zingen tot maandag’, was het advies. Maar ik trof een monteur met een groot hart, want een half uur later belde hij al terug. Hij zou proberen een leenrolstoel voor me te regelen. En inderdaad, zaterdagavond om 22.00 uur ging de telefoon. ‘Ik kom er nú aan met een andere rolstoel!’ Hulde voor de man met zijn 15-urige werkdag en de bereidheid om mee te denken!

De leenrolstoel die hij bij zich had was echter een basic-dan-basicer model. Geen kantelfunctie, geen kuitplaten, een voetenplaat waar mijn voeten niet op bleven staan, geen verlichting… Hier kon ik dus eigenlijk helemaal niets mee. Na een half uurtje in deze stoel was ik zo verkrampt dat ik bijna niet meer binnen kwam. Weer afhankelijk van vriendinnen dus, voor de honden en de boodschappen. Op zondag heb ik daarom een ietwat geïrriteerd mailtje de deur uit gedaan naar Jeremiasse en de WMO mevrouw van de gemeente. Boodschap: Dit Gaat Zo Niet Langer.

En het eerste wat ik maandagochtend deed… Ach, u kent het inmiddels wel. Iets met een callcenter en de firma J. Nee, dat dit zo niet langer kon begrepen ze heel goed. Ja, dat ik het zat was begrepen ze heel goed. Mijn Balder stond al in de werkplaats. En ik zou echt, echt, écht nog teruggebeld worden. Wilt u nog raden naar het vervolg?

Nee, ik werd niet teruggebeld. Ook niet toen ik om 16.15 uur nóg maar eens zelf belde. En toen werd ik niet alleen boos, maar ook een beetje verdrietig. Hoe moeilijk kan het nou allemaal zijn?

Maar toen ik vanmorgen onder de douche vandaan kwam stond de manager van firma J. al op mijn voicemail. Dat er vandaag een betere leenrolstoel gebracht zou worden. Dat ze met de Balder bezig waren, maar dat ze nog iets wilde bespreken. Dat ze om half 9 niet bereikbaar zou zijn, maar dat iemand anders het verhaal ook kon vertellen. Dus ik belde, maar weer.

Er was iemand anders die meer kon vertellen.

Hij had een harde boodschap.

Mijn Balder is overleden verklaard. Afgekeurd en afgedankt.

En het is gek, maar ik was hier even heel verdrietig om. Ja, hij liet me vaak in de steek de laatste maanden. Maar voor die tijd, toen hij nog iets minder hoogbejaard was, toen was hij er altijd. Het is de fijnste rolstoel die bestaan heeft. Hij was mijn benen en mijn rug als die het zelf niet meer deden. En hoewel dit er natuurlijk allang zat aan te komen, deed het toch een beetje pijn. Afscheid van een tijdperk.

U mag dit melodramatisch vinden hoor. Dat vind ik zelf ook. Maar toch.

De doodverklaring van de Balder betekent wel dat er ineens van alles gaat veranderen. Omdat ik nu officieel geen kapotte rolstoel meer heb, maar helemaal géén, kan ik overstappen naar een andere leverancier. Daarmee gaan we het traject in voor de aanvraag van een nieuwe rolstoel. Het betekent ook dat ik op zoek moet naar een gelijkwaardige vervanger van mijn Baldertje. Want de Balder, die wordt helaas niet meer gemaakt

Die gelijkwaardige vervanger, daar was ik achter de schermen al een tijdje mee bezig. Ietwat voorbarig misschien, dacht ik toen nog. Maar de monteurs van J. fronsten me net iets te vaak bij het horen van de leeftijd en gebreken van mijn rolstoel. En nu, achteraf, blijkt het maar goed dat ik al begonnen was met zoeken.

De meest vergelijkbare vervanger voor de Balder is een relatief nieuwe rolstoel: de Roltec Viper (wat hebben die dingen toch altijd mooie namen hè?). Het is de enige rolstoel met hoog/laag- en kantelfunctie, die in de laagste stand net zo laag komt als de Balder. En dat is weer erg belangrijk bij het maken van transfers, om ermee aan tafel te kunnen en vooral, als ik eindelijk niet meer fulltime hoef te bellen met rolstoelleveranciers maar weer op jacht kan naar een stageplek, erg belangrijk omdat een werkplek dan niet aangepast hoeft te worden.

Stiekem had ik al contact gehad met de Nederlandse fabrikant van de Viper. Stiekem had ik zelfs al een proefrit gemaakt. Stiekem zijn alle maten al opgenomen, alle extra aanpassingen al besproken. Stiekem ligt er al een tijdje een map met mijn naam te wachten. Te wachten op het moment dat hij óf de archiefkast in kon, óf dat alle informatie in die map kon worden verwerkt tot een offerte.

Vanmorgen sprak ik met mevrouw B. van de WMO van de gemeente. Vanmorgen sprak ik met de fabrikant van de Viper. Vanmorgen sprak ik met iemand van de nieuwe leverancier naar wie ik wil overstappen.

Mevrouw B. heeft meteen actie ondernomen en de nieuwe leverancier officieel het verzoek gedaan mij over te nemen. De nieuwe leverancier heeft meteen actie ondernomen en de fabrikant van de Viper om een offerte gevraagd.

En ik? Ik stond erbij en ik keek ernaar. Zo kan het dus ook. Tien weken ploeteren, mailen, bellen, bloggen, twitteren, facebooken en alle contacten die dat heeft opgeleverd, werpen nu zijn vruchten af.

Firma J. kwam vanmorgen een betere (of liever gezegd, de vorige) leenrolstoel brengen. Nee, ideaal is het nog steeds niet, ook niet met het in vuilniszak verpakte en met duct tape vastgeplakte kussen dat nu als polstering op de voetenplaat moet dienen. Maar hij heeft in elk geval weer een kantelfunctie. Het is een beetje onduidelijk of firma J. mijn Balder nog een laatste keer gaat oplappen, om de tijd door te komen die nodig is om de nieuwe rolstoel geleverd te krijgen.

Ik weet niet of ik mijn Balder ooit nog terug zie. Ik weet niet of de Viper er inderdaad gaat komen. Ik weet niet of het hele Jeremiasse/Jens verhaal; de rare constructie die de gemeente nu van de WMO heeft gemaakt en al mijn klachten nog een vervolg gaan krijgen.

Tien weken rolstoeldrama hebben onverwacht een slot gekregen. Voorlopig dan. Ik weet niet of hier het laatste woord over is gezegd, ik hoop het eigenlijk niet. Mijn problemen waren volgens mij slechts een symptoom van een structureel raar beleid.

Ik weet alleen maar dat ik morgenochtend voor het eerst in tien weken wakker word, zonder dat er iets geregeld moet worden. Voor het eerst in al die weken is het uit mijn handen, en heb ik het gevoel dat het misschien wel goed gaat komen.

En dat voelt best lekker, kan ik u zeggen. Ja, dat voelt best goed.