Vandaag was DE dag. De dag dat mijn trouwe Baldertje echt gerepareerd zou worden zodat ik er nog een tijdje mee vooruit kan. We hadden alles maar 188 keer doorgesproken aan de telefoon, dus nu zou het echt goed komen. Beloofd is beloofd, tenslotte.
Had ik er alle vertrouwen in? Nee, ik was nog steeds lichtelijk sceptisch. Maar goed, eens moet je zo’n bedrijf het voordeel van de twijfel geven. Dat hij niet mee ging naar de werkplaats maar bij mij voor de deur gerepareerd zou worden vond ik ietwat vreemd, maar goed, ze wisten heel goed wat er allemaal moest gebeuren. Zeker na het telefoontje vrijdagmiddag met de manager van Jeremiasse.
Dacht ik tenminste.
Vanmorgen stond de monteur voor de deur. Met twee frisse lampjes en prachtige nieuwe kuitplaten. Daar valt niets op af te dingen. Maar ja, die kuitplaten en verlichting waren 8 weken geleden nog wel het enige probleem, inmiddels natuurlijk al lang niet meer. Om een lang verhaal kort te houden: de vering is inderdaad kapot. Net als de motor van de hoog/laag functie. En hoogstwaarschijnlijk de gewone motoren ook, want mijn Balder rijdt niet meer rechtuit maar heeft een behoorlijke afwijking naar rechts.
Kon dat voor de deur gemaakt worden? U mag zelf het antwoord raden. Natuurlijk kon dat niet, zoals ik vorige week al een paar keer had aangegeven. Voor de vering moeten onderdelen besteld worden, voor de motoren misschien ook.
Besteld. Ik kan het woord niet meer horen. Het staat in mijn woordenboek gelijk aan wederom een eindeloze stroom telefoontjes met de dames van J. en 8 weken wachten op een halve reparatie. En ondertussen verder rijden met een rolstoel waarvan de vering dusdanig kapot is, dat ik zelfs op asfalt ieder hobbeltje voel trillen. Kunt u zich voorstellen hoe dat in de binnenstad van Utrecht is?
Dus belde ik maar weer met Jeremiasse. Op zoek naar de manager die vorige week beloofde “er bovenop te zitten”. Maar die manager is er niet op maandag. Dan maar polsen bij de telefoniste dus. Hoe het kan dat, ondanks dat de monteurs zeggen dat hij naar de werkplaats moet en ondanks dat ik er vorige week nog zo op gehamerd heb, de rolstoel niet naar de werkplaats is gegaan. ‘Onze expert zei dat het niet nodig was mevrouw, dus dan doen we dat ook niet.’
Je verzint het niet. Maar ze verzonnen het toch.
Ik weet niet welke expert dit was, noch wat zijn expertise is. Reparaties beoordelen kan het in elk geval niet zijn. Mensen afwimpelen? Dáár zijn ze inderdaad bijzonder goed in. Het lijkt mij sowieso vreemd dat iemand vanuit een kantoor, zonder de rolstoel gezien te hebben, kan beoordelen wat er moet gebeuren. Maar hé, wie ben ik.
En nu? Nu is het wachten tot de monteur doorgeeft wat hij heeft geconcludeerd. Nu is het wachten tot de vering en de motor besteld worden. Nu is het wachten tot de rolstoel helemaal uit elkaar gehaald wordt, want dan kan pas echt beoordeeld worden of hij überhaupt nog kan worden gemaakt.
Het is nu, kortom, weer doorrijden met een kapotte rolstoel. Ik heb verlichting. Ik heb kuitplaten. En ik heb een rolstoel die zo weinig vering heeft, dat ik er eigenlijk alleen maar mee op asfalt kan rijden. Een rolstoel waarbij ik continu het sturen moet corrigeren, omdat ik anders de berm inrijd.
Haatdragend ben ik niet. Echt niet. Maar af en toe wens ik ze daar op kantoor een dagje in een rolstoel toe. In de mijne, bijvoorbeeld. Eens zien hoe snel hij dan wél gemaakt kan worden.
(NB: vanmiddag ging de telefoon, de gemeente had mijn berichten op social media gezien. Heeft al dit geblog, getwitter en gefacebook dan toch effect? Het is van de zotte dat het nodig is om iets voor elkaar te krijgen, maar het was een prettig gesprek. Wordt ongetwijfeld óók vervolgd!)
Triest en helaas zo’n herkenbaar verhaal. Hier ook alleen maar ellende met dezelfde leverancier (ander filiaal). Ze erkennen hun fouten maar vervolgens doen ze er weinig aan. Zelfs nog geen ‘sorry’…
En ach, die managers van deze leverancier doen beloftes maar komen ze zelf ook niet na.
Nee, één en al ellende met deze ‘fantastische’ leverancier die ook bij mij nog steeds niet opgelost zijn, maar wel een lijf wat hierdoor achteruit gaat.
Het is zo typisch dat ik van alle kanten hoor dat er veel meer mensen zijn die met dit bedrijf problemen hebben, dezelfde problemen als ik ook, en dat ze bij de gemeente blijven volhouden dat ik de enige ben met een klacht. Ik herken alles wat je schrijft, inclusief de loze beloftes en het achteruitgaande lijf. Voor mij is met heel veel geluk aan het eind van de week alles opgelost, als mijn rolstoel tenminste nog gerepareerd kan worden en ik dan eindelijk kan overstappen naar een andere leverancier. Als hij niet gemaakt kan worden… Daar wil ik niet eens aan denken.
Als ik je een tip mag geven: kom met je verhaal naar buiten. Schrijf pers&politiek aan, want dat lijkt het enige te zijn wat ze daar een beetje in beweging brengt. Ik wilde het eigenlijk niet, met een “zielig verhaal” de aandacht zoeken, maar als ik dat niet had gedaan was ik nu nog veel verder van huis geweest.
Hopelijk komt er voor jou ooit eindelijk ook een oplossing in beeld!
Ik heb al zoveel brieven geschreven, zoveel klachten bij verschillende instanties. Daarna gebeurt er weer wat vanuit de leverancier om vervolgens weer volledig in te zakken. Weer klachten gemeld zodat leverancier weer wat sneller ging lopen om alweer snel in te zakken etc. etc.
Het is een veel te lang en uitgebreid verhaal wat al een jaar duurt……Inmiddels bemoeien andere bedrijven zich ermee en gaat het nu een stuk sneller, maarrrr we zijn er nog niet.