Rolstoeldrama: for old times sake

‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit’, schreef ik vorige week op Facebook. Afgelopen donderdag kwam Jeremiasse/Jens zowaar mijn Balder terugbrengen. Wijs geworden door de vorige keer heb ik meteen buiten gecheckt of hij nu wel reed, en waarempel, ik had weer snelheid. Ook een boel herrie helaas, maar met het zicht op de nieuwe rolstoel heb ik besloten om daar maar niet meer over te zeuren. Wat ze nou precies met de motoren gedaan hebben is me nog steeds een raadsel, want het geluid dat hij nu produceert hoort echt niet. Maar ik had geen zin om weer met ze in conclaaf te gaan. Laat maar gewoon. We komen er toch niet uit.

En dat hoefde op zich ook niet meer, want bij nieuwe leverancier Meyra en de fabrikant van de Viper, Commandeur, gaat alles super super snel. Binnen twee dagen was mijn overstap naar Meyra geregeld, de offerte voor de Viper opgevraagd, gemaakt en goedgekeurd, de bestelorder de deur uit en, jazeker, de nieuwe Viper al besteld. Dat is een traject waar normaal gesproken al snel enkele weken tot maanden overheen gaan, dus ik hoef niet uit te leggen hoe positief verbaasd ik was. Ook het overleg over alle individuele aanpassingen lijkt goed te lopen. Kijk, mensen van Jeremiasse, zo kan het dus ook!

Ik ging er dus vanuit dat ik nu niets meer met de mensen van firma J. te maken hoefde te hebben. Volgens de belofte was alles intern voor de zoveelste keer vernieuwd, dus een week of zes moet de Balder (die bij firma J. in onderhoud blijft tot de Viper is afgeleverd) het zeker nog wel volhouden.

Klaar, vaarwel en laten we vooral geen contact houden.

Tot ik vanmiddag met drie honden ergens achter in het bos stond en een raar gehobbel voelde. Nou is dat niet onlogisch in het bos, maar dit hobbelde wel heel erg. Bij nadere inspectie bleek ik een lek achterwiel te hebben. Ja hoor. Die hadden we nog niet gehad tenslotte. En toen had ik een dilemma. Ik weet dat firma J. verplicht is om binnen uur te komen als je buitenshuis gestrand bent. Maar ja, ik stond dus in dat bos. Daar komen de bestelbusjes van J. niet. En om nou een uur met drie onrustige honden op een blubberig bospad te blijven staan…

Toch maar zo snel mogelijk doorrijden naar huis dus, met die platte band. En daar meteen de telefoon maar weer gepakt. Tien minuten in de wacht met het bekende ‘u bent de eerstvolgende’ riedeltje. De dames van het callcenter. Verhaal uitgelegd. ‘U bent thuis? Dan komen we morgen mevrouw. Nee, vandaag gaat niet meer lukken, echt niet. Morgenochtend hoor, daag’.

Het maakt dus niet uit hoe vaak je een klacht doorgeeft, leren doen ze er niet van. En het is niet alsof zo’n wiel moeilijk te vervangen is: het is ongeveer het enige standaard onderdeel dat de Balder rijk is. Zo gepiept. Fluitje van een cent. Maar niet bij firma J. Die laten me rustig wederom 24 uur zonder rolstoel zitten.

Een tijdje geleden las ik ergens de tegeltjeswijsheid dat “alle moeilijke dingen op je pad blijven komen, net zo lang tot je er een boodschap uit hebt gehaald”. Misschien dat mevrouw S. van firma J. me gewoon even wil komen uitleggen wat die boodschap dan precies is, want ik zie door de irritatie inmiddels het bos niet meer.

Letterlijk, dan. Ha-ha. Moet u er ook zo om lachen?