U zult mij niet snel horen zuchten. Ik ben een blije, opgewekte, positief ingestelde jonge vrouw die toevallig ziek werd, maar die daar niet in wenst te zwelgen (uhuhuh, écht waar). Meestal maak ik overal wel het beste van. Zuchten past niet bij mij. Maar deze week heb ik heel wat afgezucht. Want af en toe, liever lezers, af en toe zie zelfs ik door de bomen het bos niet meer.
Het begon maandag al. De Viper doet zijn werk prima, dus de Balder mocht opgehaald worden door firma J. Voor de aller-aller-allerlaatste keer een telefoontje die kant op dus, en dan zou ik echt van ze af zijn. Dacht ik. Maar dat kon natuurlijk zomaar niet. Ze kunnen niet ‘zomaar’ een rolstoel ophalen, daar moet de gemeente opdracht voor geven.
Er moet dus een ambtenaar bij het WMO loket zijn die de telefoon opneemt, dan eentje die mijn vraag verwerkt, weer een ander die een verzoekje schrijft en dán misschíen kon firma J. mijn afgekeurde rolstoel komen ophalen. Nou ja, goed voor de werkgelegenheid is het wel.
Ik mailde mevrouw B. van de gemeente dus maar, zij kent me tenslotte nog van het rolstoeldrama. En ik vroeg ook meteen maar hoe het nou met mijn handbewogen rolstoel zat, die ik in huis gebruik. Die moet ook overgenomen worden door Meyra. Mevrouw B. was snel en mailde meteen het verzoek door naar firma J. Daarop kreeg zij een mail terug, die ik meteen weer doorgespeeld kreeg. Er zou ‘zo snel mogelijk aan afspraak gemaakt worden voor het ophalen van de Balder’. Kent u ‘m nog, dat ‘zo snel mogelijk’ van Jeremiasse? De handbewogen rolstoel kon ze echter niet terugvinden in hun systeem.
Dat zal inderdaad wel niet, dacht ik. Toen vorig jaar de accu’s van de Balder kapot waren, stond die rolstoel ook niet in hun systeem, al was volgens de gemeente Jeremiasse toch echt te leverancier. Hun administratie is al net zo gestructureerd als de rest van hun functioneren, maar ik had geen zin om daar nog een principekwestie van te maken. Daarom heb ik alles maar gewoon doorgestuurd naar mevrouw B, die daarop zelf bij Meyra het verzoek gedaan heeft mijn handbewogen rolstoel in hún systeem op te nemen.
Bij Meyra zijn ze echt supersnel, dat bleek wel weer toen ik de dag erop een telefoontje kreeg. Of het goed was dat vrijdag iemand naar de rolstoel kwam kijken? Meer dan prima, hij heeft een paar nieuwe banden en een nieuw zitkussen nodig, maar verder kan hij nog jaren mee.
Van firma J. ondertussen hoorde ik maar niks. Woensdag belde ik dus zelf maar weer. ‘De rolstoel ophalen? Daar moet de gemeente…’ Dat. Hebben. Ze. Gedaan. Dat. Verzoek. Ligt. Al. Sinds. Maandag. Bij. Jullie. En inderdaad, nadat er weer ‘het een en ander gecontroleerd’ werd, kon er een afspraak gemaakt worden. Voor vrijdag. Vooruit dan maar. Hij staat enorm in de weg, maar een paar dagen langer kan er ook nog wel bij.
Dat was geregeld dus, op naar het volgende telefoongesprek. Wederom met de WMO, ditmaal voor de aanvraag van een automatische deuropener. De algemene voordeur van mijn complex is erg zwaar en valt automatisch dicht. Tot nu toe heb ik het steeds wel gered om hem open te krijgen door er met mijn rolstoel tegenaan te rijden en hem vervolgens, ook met mijn rolstoel, te blokkeren. Maar ik beweeg steeds minder soepel, kan slecht bij het slot en vrees dat ik op deze manier die mooie Viper binnen de kortste keren kapot rijd.
Het stomme is: de woning die ik huur van de SSH (studentenverhuurder) is speciaal rolstoel aangepast. Op de buitendeur heeft ooit zelfs een automatische opener gezeten, want alle stickers zitten er nog. De SSH heeft meer van dit soort woningen, op sommige zit die opener er wel, maar op de mijne dus niet meer. Raadselachtig. Ik had al eerder een poging gedaan die automatische opener erop te krijgen, maar de gemeente verwees naar de SSH (‘want zij verhuren de woning als rolstoel toegankelijk’) en de SSH weer naar de gemeente (‘alle extra aanpassingen die nodig zijn, moet de WMO regelen’). Iets met wal en schip dus. Omdat ik echter voorzie dat als ik hier nu niet mee aan de slag ga, ik over een tijdje helemaal niet meer mijn huis binnenkom, heb ik toch maar weer een poging gewaagd bij de WMO.
‘Tsja mevrouw, het is toch gek dat de SSH dat niet oplost. Er zijn wel regelingen voor, maar die zijn weer aan allemaal regels gebonden. En u moet een eigen bijdrage betalen. Maar euh, hoe lang mag u eigenlijk nog in die woning blijven? Want als dat korter is dan een bepaalde periode, hoeft de WMO helemaal geen aanpassing te doen’.
Ze heeft een punt. Ik moet verhuizen. De woning die ik huur is voor studenten, ik heb al een jaar uitstel gekregen en de SSH heeft laten weten dat niet nog een keer te doen. Maar daar heb ik nu niets aan. Ik heb nú een probleem.
Wat mijn beperkingen precies waren, vroeg de mevrouw van de WMO. Welke medicijnen ik slikte. Of ik hulp van vrienden had. En ik dacht alleen maar: ‘wát heeft dit in hemelsnaam allemaal met die deur te maken?’ Maar na een halve middag heen en weer bellen, bleek ze doortastender dan ik dacht. ‘Die honden hè, die moeten zeker een paar keer per dag wandelen..?’ En zo kreeg ik het volgende antwoord op mijn aanvraag: “…hoewel er in principe een langdurige noodzaak moet bestaan, die in dit geval niet vastgesteld kan worden, omdat onduidelijk is wanneer en of mevrouw een andere geschikte woning zal krijgen, wordt een uitzondering gemaakt in dit geval, omdat het onredelijk zou zijn om van mevrouw te verwachten dat zij, met haar levensstijl, waarbij ze een paar keer per dag naar buiten gaat, in afwachting van een nieuwe woning, binnen blijft omdat zij de deur niet of nauwelijks meer open kan maken. (…) Er wordt een elektrische deuropener toegekend.”
Amen.
Donderdag ging de telefoon. De mensen van het automatische deuropener bedrijf. Of het uitkwam dat ze vrijdag..?
Wel ja, kom maar door. Die afspraak wringen we er ook nog wel tussen.
Vrijdag werd zowaar de Balder opgehaald. Vrijdag kwam een meneer van Meyra mijn handbewogen rolstoel checken. Vrijdag kwam de meneer voor de deuropener. Nee, hoe lang dat ging duren wist hij niet. Dat zou wel eens het nieuwe jaar kunnen worden.
Hij zag het aan me. Een soort van ontreddering. Of wanhoop. Of vermoeidheid. Of het gewoon spuugzat zijn. ‘Ben je anders thuis tussen kerst en oud&nieuw?’
-‘Nou meneer, op wintersport ben ik in elk geval niet.’
Regelen en regelingen. Het volgende drama, het huizendrama, dient zich alweer aan. De SSH hijgt in mijn nek en wil me hier weg hebben. Verhuizen is een wirwar van indicaties, afwijzingen, bezwaren, gelijk krijgen, administratieve fouten, een lange, lange wachtlijst en woningen die wel als rolstoel toegankelijk worden gepresenteerd, maar dat in de praktijk helemaal niet zijn. Zoals de laatste, bijvoorbeeld, die heel mooie verbreedde deurposten heeft, maar waar de badkamer zeven centimeter hoger ligt dan de rest van het huis. ‘Hoe denken jullie daar in hemelsnaam met een rolstoel in te komen?’ wilde ik vragen. Maar ik heb het niet gedaan.
Ik heb gezucht. Ik heb heel lang en heel diep gezucht.