Project hulphond: meet Hunter

Hoewel ik het zelf nog steeds nauwelijks kan bevatten, ga ik toch een poging doen om een enigszins leesbare blog te schrijven. Sinds donderdag hangt er namelijk een briefje op de deur van de hal naar de woonkamer. ‘Deze deur dicht laten totdat de voordeur dicht is, i.v.m hulphond. (Echt waar!)’

Waar te beginnen? Bij het prille begin dan maar. Toen mijn revalidatietijd in Zwolle er bijna opzat en duidelijk werd dat mijn gezondheid niet verder zou verbeteren, heb ik een aanvraag gedaan voor een hulphond. Dit deed ik bij Hulphondenschool de Click, een hulphondenschool waarbij je -met intensieve begeleiding- zelf je hond opleidt. Omdat ik altijd honden heb gehad, leek me dit een leuke uitdaging. Ik had natuurlijk ook voor een hulphondenschool kunnen kiezen waar je een “kant en klare” hulphond krijgt, maar met De Click had ik eerder al eens contact gehad en zowel de werkwijze als de mensen spraken me enorm aan.

Zo kwam het dus dat ik mijn laatste weken in Zwolle het aanvraagformulier invulde en een intakegesprek had. Gelukkig werd ik door de medewerker van De Click als geschikt bevonden… Maar iedereen die mijn blog een beetje gevolgd heeft, weet welk verzekeringsdrama er vervolgens met VGZ op volgde. Voordat ik eindelijk toestemming had, waren we dus al negen maanden verder.

Bij het intakegesprek kon ik ook aangeven of ik een voorkeur had voor een bepaald ras, of voor bijvoorbeeld een reu of een teefje. Nou weet ik van mezelf dat ik nogal neurotisch kan zijn op schoonmaakgebied, dus ik had aangegeven dat een niet verharende hond heel fijn zou zijn. Dan kom je automatisch uit bij een Koningspoedel of Labradoodle. Aangezien De Click geen eigen fokprogramma heeft maar op zoek gaat naar een herplaatser die als hulpond kan werken, wist ik al dat dat een lange zoektocht kon worden.
Groot was ook mijn verbazing toen afgelopen woensdag de telefoon ging. Het was een medewerker van De Click. ‘Hoe sterk is je wens voor een niet verharende hond?’ vroeg ze. Waarop ik enigszins stamelend zei dat ik dat toch wel heel fijn zou vinden. Maar ze belde met een reden. ‘We hebben hier een hond waarvan we denken dat jullie een goede match zijn, maar hij verhaart wel én hij heeft een verleden. Denk er anders maar even over na.’

Dat heb ik gedaan, de hele woensdag lang. Uiteindelijk besloot ik ’s avonds dat we in elk geval konden kennismaken. Mocht het dan direct al geen match zijn, wisten we dat tenminste. De volgende dag, afgelopen donderdag dus, ging de telefoon weer. Of ik ’s middags al tijd had..? Dat ging ineens super snel dus, maar aangezien ik toch alles al in huis had (letterlijk: van voer tot vlooienband) hebben we maar gewoon afgesproken.

Over zijn verleden wist ik inmiddels ook wat meer. Hij was eigenlijk bedoeld als dekreu (om puppies te maken dus). Iemand van De Click was bij die fokker voor een andere hond, maar daar waren twijfels over. Daarop zei de fokker dat ze ook Hunter had, die best mee mocht. Of beter gezegd: ‘hij zit niet in de weg en hij mag altijd terugkomen, maar je mag het met hem proberen als je wilt’. Zo gezegd, zo gedaan en een medewerker van De Click heeft hem meegenomen. Al snel bleek dat hij erg moest wennen aan de overgang naar leven in een kennel en roedel, naar een leven in huis. Binnen een week was hij gecastreerd en daarmee ontmand, dus het “dek gedrag” was er gelukkig snel uit. Maar hij was de eerste weken erg bang, en de medewerker van De Click heeft zich ook echt afgevraagd of hij ooit als hulphond aan de slag zou kunnen. Maar beetje bij beetje ontdooide hij, tot hij op het punt was dat hij als hulphond geplaatst kon worden.

Helaas was deze eerste plaatsing geen goede match. Zo kwam hij na een paar weken weer terug bij De Click, met een negatieve ervaring erbij (omdat verhuizen altijd spannend is, en weer terug verhuizen helemaal voor onrust zorgt). Hij had opnieuw tijd nodig om te wennen dus. En hoewel ze dachten dat hij met mij een goede match zou kunnen zijn, werd ik van tevoren wel gewaarschuwd. ‘Hij heeft tijd nodig om te wennen en zich te hechten voordat hij überhaupt hulphond taken uit zou kunnen voeren.’ ‘Maar’, zo zeiden ze erbij, ‘áls hij aan je gehecht is doet hij ook alles voor je. Oh ja, en hij is extreem gericht op eten, dus je moet niets laten staan want dan heeft hij het zo te pakken’, vertelden ze nog.

Gewoon een heel eerlijk verhaal dus, maar niet iets waar ik tegenop zag. Mijn vorige honden (Mik, Kenzo en Sammy) kwamen natuurlijk uit het buitenland en hadden ook tijd nodig om te wennen. Bovendien waren dat ex-straathonden die honger gehad hebben, dus die waren net zo goed op eten gefixeerd.
Afijn, tegen zijn verleden zag ik dus niet zo op. Wel was ik bang dat als na een paar weken zou blijken dat wij óók geen goede match zouden zijn, hij er weer een negatieve ervaring bij zou hebben. Daarom hebben we afgesproken dat we donderdag zouden kijken hoe de eerste kennismaking verliep en als dat goed zou gaan, hij in de eerste instantie alleen het weekend zou blijven. Mocht ik dan echt grote twijfels hebben, zou hij maandag weer opgehaald worden en zou zijn negatieve ervaring beperkt blijven.

En zo stonden er donderdagmiddag ineens twee mensen van De Click op de stoep, mét potentiële hulphond Hunter. Inderdaad een hond met lang haar, heel veel lang haar zelfs. Voor het eerst in mijn leven heb ik een officiële rashond in huis, Hunter is namelijk een Australian Shepherd. Een ras dat ik globaal wel kende, vooral als een hond die heel graag voor zijn baas wil werken en zich verveelt als je niets met hem doet. Niet een ras waar ik zelf snel aan gedacht zou hebben. Bij een hulphond stel je je toch een Labrador of Golden Retriever voor, of dus een -door mij eigenlijk gewenst- niet verharend ras. Maar een plaatje om te zien was hij wel en hoewel de looks natuurlijk het minst belangrijk zijn, was ik qua uiterlijk direct al verkocht.

Terwijl de medewerkers van De Click en ik van alles zaten door te praten, heeft Hunter mijn hele huis verkend. Ik heb hem ook lekker zijn gang laten gaan en niet direct aandacht van hem gevraagd. Maar met zijn verleden in mijn achterhoofd was ik wel héél verbaasd dat hij af en toe zomaar naast me kwam staan om zich te laten aaien. Ook toen hij met zijn voorpoten op het aanrecht sprong (daar stond namelijk voer) was één keer ‘euj!’ genoeg om hem weer met al zijn poten op de grond te krijgen. Kortom: dit durfde ik wel een weekend aan.

Om hem niet het gevoel te geven dat hij hier zomaar werd achtergelaten, zijn we bij het vertrek van de mensen van De Click met zijn allen naar buiten gegaan. Hunter en ik om een rondje te gaan lopen, zij om weg te rijden. En hoewel ik het hartstikke spannend vond, ging eigenlijk alles vanaf dat moment al goed. Het mooiste compliment kreeg ik dan ook ’s avonds al. Ik had nog even een berichtje gestuurd dat alles goed ging, waarop ik als antwoord kreeg: ‘wij waren helemaal verbaasd, hij liep zomaar met je mee en heeft niet eens naar ons omgekeken. Dat hebben we hem nog nooit zien doen’.

Of we een goede match zijn? Nodeloze vraag dus. Direct op vrijdag zat ik al met zijn riem verstrikt in mijn rolstoel en de enige manier om dat los te krijgen, was door Hunter los te maken. Normaal gesproken zou ik nóóit na één dag een hond al los laten lopen, maar dit was even een noodgeval. Hij maakte er natuurlijk direct gebruik van door wat verder weg te lopen. Maar toen ik hem met kloppend hart en op van de zenuwen bij me riep, stond hij binnen een seconde voor mijn neus. Vrijdag heb ik De Click dus ook maar een berichtje gestuurd dat ze hem maandag niet op hoeven te halen. Wij komen er wel.

Van zijn wennen aan nieuwe mensen merk ik bij mijzelf helemaal niets. Het is een enorme knuffelkont die de basiscommando’s heel goed beheerst en die in huis heerlijk rustig is. Buiten laat ik hem nu al met een gerust hart los lopen, 99 van de 100 keer komt hij direct terug als ik hem roep. En die ene keer dat hij niet komt? Dan loop (oh nee, rijd) ik door en komt hij zich vanzelf héél snel melden.
De ADL’ers en andere mensen die hier binnen komen vindt hij nog wel spannend, maar ik heb gezegd dat ze hem mogen aaien als hij naar hen toekomt. Normaal gesproken zouden ze hem moeten negeren, maar ik wil voor nu graag dat hij leert dat de mensen die hier een paar keer per dag binnenkomen, lieve mensen zijn.

En nu? Nu heb ik een huis vol haar en pootafdrukken. Mijn afspraak met Fokus van ’s ochtends heb ik een half uur eerder gepland en ’s avonds een kwartier later. Ineens moet ik weer vier keer per dag de deur uit, wat voor mij ook weer even wennen is. Maar ik kan me nu al niet meer voorstellen dat hij hier niet meer zou zijn.

Een paar hulphond dingen heb ik in mijn enthousiasme al geprobeerd, maar daar moeten we echt nog even mee wachten. Ik weet dat hij dingen op kan rapen en aan kan geven, dat heeft hij bij zijn opvang bij De Click al geleerd. Maar toen ik gisteren een pen liet vallen en zei ‘pak maar’, deed hij dat keurig – om hem vervolgens mee te nemen naar zijn mand en erop te gaan liggen kauwen. Dat komt dus allemaal nog wel. Voor nu moeten we eerst maar eens gewoon ons ritme vinden en elkaar ontdekken.

En tot slot van het boekwerk dat deze blog geworden is nog even ons allermooiste moment… Tegenwoordig staat ’s nachts de deur van mijn slaapkamer open. Hunter slaapt in de woonkamer, maar dan kan hij in elk geval bij me komen als hij dat wil. Tot gisteravond liep hij elke keer mee naar deur met de ADL’er die me naar bed had gebracht. Dan moest ik hem roepen, kwam hij in de slaapkamer nog even knuffelen en ging dan weer in zijn mand in de woonkamer liggen.

Gisteravond bleef hij voor het eerst in zijn mand liggen en heb ik hem dus ook niet hoeven roepen. Maar na een minuut of twee hoorde ik hem opeens opstaan. Hij liep de slaapkamer in en kwam nog even een tijdje bij mijn bed staan voor een knuffel. Daarna is hij, zoals eigenlijk al vanouds is, weer naar de woonkamer gegaan en in zijn mand gaan liggen.

Moet ik nog meer zeggen? Ik kan eindeloos doorgaan en bereidt u zich maar voor op heel veel hondenblogs de komende tijd. Maar voor nu: Laat die niet verharende hond maar zitten hoor… Hunter mag blijven!

(En even om misverstanden te voorkomen: ik vind een hond natuurlijk niet echt een “project”. Maar omdat de aanvraag en goedkeuring met mijn zorgverzekeraar zolang duurde, kreeg het proces als bijnaam “project hulphond”. Omdat ik zijn training, met hulp, ook zelf ga doen is dat ook een soort project. Vandaar deze term, die ik waarschijnlijk vaker zal gebruiken. Maar dat slaat nooit op Hunter zelf, die is gewoon lekker (hulp)hond!)