Achter de geraniums

In de werkplaats stond 'ie, mijn Balder. Sinds vorige week vrijdag, toen hij zo de hik kreeg dat ik er niet meer verder in durfde te rijden. Dinsdag en woensdag van deze week waren al ingepland voor de reparatie, al wisten we nog niet helemaal zeker wát er precies gedaan moest worden. Donderdagochtend zou hij terugkomen. Toen ik woensdagmiddag nog niets van Jeremiasse (die tegenwoordig eigenlijk Jens Beenhakker heten, maar dat vergeet ik steeds) had gehoord, besloot ik zelf maar weer te bellen. Telefoontje nummer dertig, bij het callcenter [Read more...]

Ondanks het overlijden van Kenzo, ging het rolstoelgedoe natuurlijk wel onverminderd voort. Nadat mijn Balder vorige week, ondanks plechtige beloftes en driedubbele toezeggingen, toch niet gemaakt was, was het wachten op het moment dat hij wel naar de werkplaats kon. Woensdagmiddag ging de telefoon. 'We komen hem volgende week dinsdag ophalen mevrouw, en dan brengen we hem donderdag terug.' Ik had toen natuurlijk iets moeten zeggen over wéér een week wachten. Over het tienjarenplan dat deze operatie dreigt te worden. Maar ik zat met mijn [Read more...]

Vandaag was DE dag. De dag dat mijn trouwe Baldertje echt gerepareerd zou worden zodat ik er nog een tijdje mee vooruit kan. We hadden alles maar 188 keer doorgesproken aan de telefoon, dus nu zou het echt goed komen. Beloofd is beloofd, tenslotte. Had ik er alle vertrouwen in? Nee, ik was nog steeds lichtelijk sceptisch. Maar goed, eens moet je zo'n bedrijf het voordeel van de twijfel geven. Dat hij niet mee ging naar de werkplaats maar bij mij voor de deur gerepareerd zou worden vond ik ietwat vreemd, maar goed, ze wisten heel goed wat er [Read more...]

Ik had een dilemma, de afgelopen dagen. Een dilemma tussen gevoel en verstand. Of liever gezegd: een dilemma waar aan de ene kant mijn principes en irritatie stonden, maar aan de andere kant mijn machteloosheid en het "ze stikken er maar in" gevoel. Zoals eerder gezegd, spelen ze bij Jeremiasse tegen iedereen mooi weer. Tegen de pers en tegen de gemeente blijven ze volhouden dat er niets is mis gegaan. En waar de vrouw van de WMO aan het begin van de week nog wel actief leek, hoorde ik ook van haar niets meer. Een dilemma dus. Ga ik de [Read more...]

Kent u dat gevoel, dat je bezig bent met iets en dat de ontwikkelingen zo snel gaan dat alles wat je doet direct achterhaald is? Dweilen met de kraan open, dat idee. Het kenmerkte mijn afgelopen week. Want natuurlijk kende het rolstoeldrama geen oplossing, maar in plaats daarvan een vrolijk vervolg. 'De naam van de leverancier van de onderdelen? Nee, díe geven we niet. En trouwens, ze komen toch uiterlijk vrijdag binnen?' Ik hoor het ze nog zeggen, daar in het callcenter van Jeremiasse. Vrijdagmiddag hadden ze nog geen contact [Read more...]

In mijn blog van maandag schreef ik al over het gedoe met mijn rolstoel. Op de avond van publicatie liet ik 's avonds nog even de honden uit, waarop mijn Balder het zelf ook spuugzat was en vonken begon te sproeien. Niet de meest ontspannen situatie als je een kwartier rijden van huis bent en het bovendien regent. Omdat er dus al kortsluiting in het achterlicht zat, ook als de rolstoel helemaal uitstond, durfde ik met dat vuurwerk erbij niet meer te rijden. Gelukkig zou er dinsdag toch al een monteur langskomen met een nieuwe lading [Read more...]

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef: ik heb mijn rolstoel weer in gebruik. Op zich is dat geen groot drama. Been there, done that, we zien wel waar het schip strandt. Wat wel vervelend is, is dat mijn oude, trouwe Balder aan zijn laatste krachten toe lijkt te zijn. De laatste tijd is er vaker wel dan niet iets kapot. Accu's, voorwielen, achterwielen, voorlampen, achterlicht, kuitplaten... You name it en er is wel aan gesleuteld. Mijn oude, trouwe Balder is zelf een beetje chronisch ziek aan het worden. Bejaard mag je hem ook noemen, na [Read more...]