Heldin in een rolstoel

3 Comments

Het voordeel van een jaar thuis zitten is dat je veel tijd hebt om je leven nog eens grondig te analyseren. Het nadeel van een jaar thuis zitten is dat je veel tijd hebt om je leven nog eens grondig te analyseren. Ik heb een boel geanalyseerd, de laatste tijd. En eigenlijk wordt de verwarring er alleen maar groter op. Toen ik vorig jaar stopte met journalistiek gaf ik mezelf een jaar de tijd om uit te vogelen wat ik dan wel ging doen. Het stoppen voelde als een mislukking, de zoveelste, want ik had wéér iets niet afgemaakt. Maar, zonder [Read more...]

Zomaar in Utrecht

Leave a Comment

Ik woon dus in Utrecht. Utrecht is ontzettend mooi, met al die grachtenpanden, maar het is ook zo'n beetje de meest rolstoelonvriendelijke stad van Nederland. Ik heb het dan ook allang opgegeven me te ergeren aan drempels, scheefgeplaveide straten en stoepen zonder begin of met abrupte eindes - zonder opritje. Winkelen doe ik meestal maar gewoon online, want als ik al een winkel inkom zijn de pashokjes doorgaans alleen bereikbaar per wankel trappetje en bovendien van een formaat waar je het met een klein beetje overgewicht al benauwd krijgt, [Read more...]

Radiostilte

1 Comment

Het is hier een tijdje stil geweest. En terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af hoeveel bloggers deze zin al eerder hebben geschreven - waarschijnlijk iedere selfmadeverhalenverteller minimaal eens in zijn leven. Er was ook niet zoveel te schrijven, althans, ik wist even niet hoe en wat. Over de honden viel natuurlijk een boel te vertellen, maar die hebben tegenwoordig hun eigen plek in cyberspace op www.eenhondenleven.nl. Ik kon schrijven dat het al een tijdje niet zo goed gaat, qua gezondheid. Over mijn eenzijdige ruzies met de gemeente [Read more...]

Afscheid nemen

Leave a Comment

Nee, wees gerust. Er is niemand dood. Nog niet, gelukkig. Maar hoewel ik geen pessimistisch persoon ben, heb ik het gevoel dat mijn opperoudste Kenzo niet heel lang meer leeft. Een onderbuikgevoel, gesteund door zijn nu toch wel heel erg achteruit gaande lijf. Unheimlich en misschien voorbarig ook om uit te spreken, want voor hetzelfde geld leeft hij nog een jaar. Je weet het niet. Maar ik denk van niet. Ik denk dat er voorzichtig een einde in zicht is. En dat is verdrietig. Dertien jaar in Bosnië gesleten, een hard leven, gezien de [Read more...]

Zwart

Leave a Comment

Het schijnt zo te zijn dat zwarte honden (en katten) een kleinere kans hebben op adoptie dan hun anders gekleurde soortgenoten. Hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is dat deze theorie ondersteunt, blijkt uit gegevens van asiels dat zwarte honden langer in het asiel zitten en meer moeite hebben met het vinden van een nieuw huis. In Amerika hebben ze er zelfs een naam voor: het “Black Dog Syndrome”. Nou vind ik dat zelf nogal onbegrijpelijk, want ik ben dol op zwarte honden. Maar daar ben ik kennelijk een uitzondering in. De redenen die [Read more...]

Speelgoed

Leave a Comment

Met drie honden in huis is mijn neiging om totaal los te gaan op de dierlijke equivalent van Intertoys nogal opgebloeid. Het is niet eens dat hier nou zoveel gespeeld wordt, Mik waagt af en toe een poging waarbij het er vooral op aankomt om alles zo woest mogelijk in de rondte te gooien en dan bij mij op schoot te komen knuffelen. Kenzo kijkt niet eens naar speeltjes, maar trapt ze alleen maar verstoord uit zijn mand omdat ze altijd in de weg liggen. Tot mijn grote vreugde heb ik met Sammy’s komst een hond die af en toe wel eens een blik op de [Read more...]

Over een jachthond en haar prooi

Leave a Comment

Toen ik Sammy in huis haalde, had ik geen idee wat voor soort hond het was. Een mengelmoesje, dacht ik. Net als Kenzo en Mik, van ondefinieerbare herkomst. Iets leuks met flaporen. Dat die flaporen ongeveer synoniem staan aan jachthond wist ik toen nog niet. Dat had ik natuurlijk wel kunnen weten, want ik omschreef haar als 'een soort beagle, maar dan iets groter'. En de beagle, dat weet iedereen, was ooit een echte jachthond. Totdat de mens besloot zijn vlees voortaan uit de supermarkt te halen en de beagle toch vooral verworden is tot een [Read more...]

Sloot

Leave a Comment

Er zijn veel slootjes bij mij in de buurt. Gewone, ordinaire slootjes zoals sloten ooit bedoeld zijn. Met een steile kant waar hevig prikkend onkruid welig tiert en doornstruiken voor het nodige reliëf zorgen. Slootjes die op kniediep beginnen en naar het midden toe nog een beetje dieper worden. Slootjes, kortom, waar Kenzo in noch uit kan. Dacht ik. Hij dacht van wel. Stiefelde vastberaden dwars door het onkruid naar de waterkant. Die steile waterkant. Kijk hem nou lekker snuffelen, dacht ik nog. Maar natuurlijk gleed hij een beetje te ver [Read more...]

Raar

1 Comment

Terwijl ik vanmorgen mijn ontbijt oplepelde, viel ik middenin (de herhaling van?) een theatershow van Freek de Jonge. En daar was iets geks mee. Dat lag niet aan Freek, dat lag aan wat er middenin de uitzending ineens in beeld verscheen. Een blauwig scherm, dwars door een sketch heen, met daarop de boodschap: "Het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap heeft deze uitzending geschikt bevonden voor uitzending door de Publieke Omroep". Je vraagt je wel eens af wat ze allemaal doen op zo'n ministerie. Iets met nanotechnologie, [Read more...]

Ik zei nog zo…

2 Comments

Er was eens een hondje in Bosnië. Dat hondje had niet zo'n best leven. Een hele aardige mevrouw had haar gelukkig al gered van de plek waar ze eerst zat. Weg van het hokje in de modder. Maar een veiligere plek in Bosnië is nog steeds allerminst vergelijkbaar met een eigen huis. Dus toen dacht ik, kom, ik vang haar op. Tijdelijk, tot er een definitief huis voor haar gevonden is. Een pleegkind, zeg maar. Oplappen, liefhebben en weer doorgeven. Ze blijft niet. Echt niet, mam. Ze blijft niet voor altijd. Vorige week kwam ze aan. Een klein, [Read more...]