Als je ergens geen mening over hebt, kun je maar beter je mond houden. Als je ergens zoveel meningen over hebt dat je geen standpunt meer kunt formuleren, kun je ook maar beter zwijgen. Zeker als je blogt, want zo’n blog bestaat tenslotte bij de gratie van een gefundeerde mening.
De hele vluchtelingendiscussie heb ik daarom maar zoveel mogelijk aan me voorbij laten gaan. Te veel meningen, te veel standpunten en wat je ook zegt, goed is het nooit.
Zal ik eens iets opbiechten? Diep van binnen schaar ik me onder de categorie hoog opgeleide, maatschappelijk betrokken, beschaafde Gutmenschen – met mijn adoptiehonden, vegetarische kookkunsten en sojamelkspeltpap als ontbijt. Diep van binnen vind ik iemand die “me” schrijft in plaats van “mijn” al snel dom overkomen. En dat vind ik diep van binnen dan weer niet zo aardig van mezelf, maar het ís wel zo. Diep van binnen kijk ik neer op rellende voetbalsupporters die in fonteinen piesen – niet alleen omdat ik afkeur wát ze doen, maar omdat ik, als Gutmensch, zoiets nóóit zou overwegen.
Zo, walgt u al van me? Wees dan maar gerust, want de praktijk is van een heel andere orde. In de praktijk heb ik nooit een diploma behaald. In de praktijk leef ik al mijn hele leven van uw belastingcenten, sta ik op de wachtlijst voor een sociale huurwoning en rook ik bovendien. In de praktijk ben ik alles waar ik eigenlijk op neerkijk.
Tsja, en dan “die vluchtelingen”. De Gutmensch in mij zegt: niemand laat voor de lol huis en haard achter. Niemand riskeert zijn leven zomaar, omdat het zo gezellig is om met 800 anderen in een bedompte sporthal te zitten. Natúúrlijk moeten we ze helpen. Zet maar open die grenzen en schuif gezellig bij me aan! Vlees eet ik toch al niet, dus met dat Halal zal het wel goed zitten.
Maar ja. Ondertussen zit ik wel te wachten op die woning. Ondertussen zie ik hoe het eigen risico van de zorg steeds hoger wordt, de tegemoetkomingen steeds lager. Ondertussen weet ik uit eigen ervaring hoe verrekte lastig het is om zonder opleiding zelfs maar aan een stageplek te komen, laat staan aan een betaalde baan. Ondertussen weet dit Gutmensch ook wel dat de vluchtelingeninstroom niet gratis is, dat al die mensen zonder huis ook ooit een echt dak nodig hebben.
“Mijn” dak? “Mijn” geld?
Onzin natuurlijk, want ik heb mijn hele leven überhaupt nog nooit een cent afgedragen. Mijn enige bijdrage aan deze maatschappij is het op onregelmatige basis de wereld inplempen van wat blogs, in de hoop dat die in meer of mindere mate een discussie oproepen (of die u, als lezer, gewoon vermaken).
Maar zo voelt het af en toe wel. Alsof zij, van mij… Terwijl ik…
Zo twijfel ik mezelf deze discussie door, vastbesloten hier pas iets over te zeggen als ik een duidelijke mening had gevormd. Nooit dus, waarschijnlijk. Maakt ook niet uit, want er wordt al meer dan genoeg over gezegd en geschreven.
Maar met al dat rolstoelgedoe van de laatste tijd was iets geks aan de hand. Een bijverschijnsel doemde op. Als ik het met mensen over mijn rolstoel had, ging het onverbiddelijk ook al snel over de gekorte budgetten in de zorg, de bezuinigingen in de WMO, de hogere eigen bijdrages op van alles en nog wat en het feit dat er steeds minder geld beschikbaar is voor bijvoorbeeld het onderhoud van die rolstoelen. En meer dan eens begon mijn gesprekspartner dan over die grote instroom.
‘Tsja, de vluchtelingen hè, dáár is wel geld voor.’
Immer vastbesloten om geen mening te hebben tot ik een echte mening had, humde ik dan maar wat. En eigenlijk is dat gek. Niet alleen ben ik het van mezelf niet gewend om geen mening te hebben, ook verkeerde ik in een rare spagaat tussen een driftig knikkend ‘je hebt helemaal gelijk!’ en mijn Gutmensch idealen.
Voor de goede orde: nee, ik denk niet dat het aan de vluchtelingen ligt dat mijn rolstoel al 10 weken halfslachtig gemaakt wordt. Maar ja, soms snap ik het onbehagen van al die Slechtmenschen wel. Niet alleen vanuit mijn verheven, er boven staande Gutmensch toren, met een soort van de mededogen en “ze weten niet beter” blik. Nee, ook vanuit mijn eigen gevoel. U hoeft bij mij, semi-hoogopgeleid, zichzelf een zekere intelligentie toedichtend, gematigd links stemmend mensch ook niet aan te komen met glitterplaatjes met de tekst dat er geen jóuw of míjn land is, maar dat we allemáál bewoners dezer aard’ zijn.
Zo moest ik toch ineens een mening hebben, terwijl ik liever in stilte door had getwijfeld. Ik ben vast de enige niet. Maar áls die mening dan toch gevormd moet worden, kan ik er ook best over schrijven.
Nee, dit is geen vlammend betoog over voor of tegen. Sterker nog, in 956 woorden heb ik eigenlijk helemaal niets gezegd. De politiek is er niks bij.
Misschien ben ik de enige die er zo over denkt. Ben ik de enige die zich liever afzijdig houdt, liever doortwijfelt, die liever zwijgt omdat het toch nooit goed zal zijn. Maar misschien ook niet. Er zijn vast wel meer mensen die klem zitten tussen hun gevoel en gevoel. Dus, lieve mensen, deze is voor u. U bent niet het enige Gutmensch dat wel eens denkt, ‘moet dat nou allemaal’. U bent niet de enige die stiekem denkt ‘ze hebben groot gelijk’, als er weer eens een zogenaamd Slechtmensch in protest komt. Het betekent niet dat u meteen op Wilders moet stemmen (noch op de SP als krampachtige tegenbeweging). U hoeft niet eens uw vinger op te steken om te laten weten dat u er bent. Zolang u maar weet dat u niet de enige bent.
Dan twijfel ik wel gewoon publiekelijk voor ons allemaal.
Hoi Annemarie, ik sprak je moeder vandaag. Zij wees mij op je blog. Inmiddels heb ik er een aantal gelezen. Deze springt er wat mij betreft uit. Je verwoord precies hoe veel mensen denken en vooral twijfelen. Het gevoel dat het hemd nader is dan de rok maakt het dat het verrekte lastig is om een heldere mening te vormen. Je zult inderdaad maar een op zoek zijn naar een dak boven je hoofd. Je zult maar jaren ingeschreven staan of ja……..je dak achter je hebben gelaten omdat het kapot gegooid is. Dat hemd is dan wel héél dichtbij.
Groetjes uit Zutphen