Kerstgevoel

Ik heb niet zoveel met kerst. Ja, natuurlijk is het gezellig met familie. Een beetje sfeerverlichting hier en daar. En lekker eten is altijd leuk. Maar een echt kerstgevoel, zoals veel mensen dat hebben? Ik heb het niet. In mijn huis geen kerstboom – ik zie het wel gebeuren dat Yvar zijn poot er tegenop tilt. Kerstballen vallen altijd in duizend stukjes uiteen, zit je met het piektarief gezellig bij de dierenarts om een glassplinter te laten verwijderen. Mijn lampen geven genoeg licht, daar heb ik geen extra lichtjes voor nodig en kaarsen vallen bij mij steevast om. Zelfs Robert ten Brink kan nog zo zijn best doen – all you need verveelt me na vijf minuten al.

Maar dit jaar overviel me een raar gevoel dat toch iets weghad van een kerstgedachte. Het is de tweede kerst sinds ik bij de Voedselbank kom. 
Vorig jaar rond deze tijd beleefde ik net mijn coming out wat dat betreft. Dat ik er al een half jaar wekelijks “boodschappen” deed wist bijna niemand. De schaamte was te groot.
Maar het stilhouden maakte me zo moe, dat ik er toch maar voorzichtig over ben gaan praten. En de reacties waar ik voor vreesde (“zie je wel, niks lukt haar, dat blijkt wel weer”) bleven allemaal uit. Mijn grootste criticaster was ikzelf. De reacties van andere mensen varieerden van neutraal tot hartstikke lief.

Komend weekend is het kerst en meer nog dan andere jaren ontbreekt elk kerstgevoel. Mijn gebrek aan eetlust veroorzaakt ook een groot gebrek aan enthousiasme om gezellig traditioneel te gourmetten, en om nou met een flesje nutridrink aan te schuiven… Neuh, laat me dit jaar maar. Ik kruip met Yvar onder de dekens en kijk een lading slechte, romantische films. Dat is kerstgevoel genoeg. 

Dacht ik.
Vanmiddag stond ik met Yvar in de rij bij de Voedselbank. In de rij ja, want ze hebben het het afgelopen jaar ontzettend veel drukker gekregen dan toen ik er net kwam. 
We stonden daar, samen met de andere klanten die mijn vertrouwde gezichten van de vrijdag worden. 
De buitenlandse mensen die zo hard hun best doen om Nederlands te leren en het, ondanks al hun geloofsregels omtrent honden, prachtig vinden wat Yvar doet.
De alleenstaande moeder van drie kinderen die blij is dat ze haar kinderen deze week ook weer te eten kan geven. 
Het meisje met het meest lieve kindje ooit, een kindje dat een half jaar geleden nog een baby was en nu al voorzichtig rondrent. 
En niet te vergeten de vrijwilligers, die de afgelopen anderhalf jaar bij mijn vrijdagen zijn gaan horen. De vrijwilligers die voor iedereen oog hebben, een persoonlijk woord en ondanks de ontzettend toegenomen drukte iedereen proberen te voorzien van passend eten, drinken en verzorgingsproducten. Die voor mij altijd nog even naar achteren duiken om me een pak plantaardige melk te geven in plaats van de gewone melk die in het schap staat. 

Vanmiddag, in de rij waar we gezellig stonden te kletsen met zijn allen. Waar Yvar voor één keer een knuffel mocht van een andere klant, omdat hij haar stem al herkent ook al staan er vier andere mensen tussen ons. 

Vanmiddag, in het pand waar de Voedselbank eigenlijk allang uitgegroeid is, overviel me ineens iets dat je een kerstgevoel zou kunnen noemen. Geen overdreven dankbaarheid, wel een groot gevoel van saamhorigheid. We staan daar allemaal en niemand vraagt “hoe het zo gekomen is”. We hoeven niets uit te leggen, we zijn er. We kennen elkaars naam niet, maar we praten, doen boodschappen en hebben plezier om de kleine dingen die we met elkaar wíllen delen.

Yvar en ik hebben onze boodschappen gedaan. Dwars door de regen terug naar huis, tot op mijn ondergoed doorweekt. Maar nog steeds met hetzelfde, blije gevoel. 

En misschien lukt het me dit weekend wel om in plaats van de nutridrinks een plak kerststol te eten, want ook dáár is door de Voedselbank aan gedacht.