Ooit was er een tijd dat er nog niet zo extreem veel diazepams in gingen.
Ooit was er een tijd dat ze niet met dertien tubetjes (/130 mg) tegelijk gingen.
Ooit was er zelfs een tijd dat ik ze niet zélf ingebracht kreeg. Dat moesten mijn ADL’ers van Fokus doen.
Sinds gisteren is de dosering weer flink verlaagd en behalve de diazepam tabletten, gaan er ook nog een paar rectaal in. Maar… Sinds gisteren nog maar 30 mg per keer.
Vanwege het leveringsprobleem van de apotheek moet dat dus met die canule. Maar ik had ook al mijn diazepams van thuis meegenomen.
En zo had ik vanmorgen vroeg een aangename verrassing… Er waren nog precies drie tubetjes van 10 mg over, dus die canule hoefde er niet in.
En toen ik dat bakje zag, met die drie overgebleven diazepams, moest ik ineens aan mijn ADL’ers denken.
Die maakten van mijn drie tubetjes diazepams namelijk een heuse sport. Als er drie diazepams in moesten, werd dat, jawel, vergeleken met het werpen van pijltjes in een dartboard.
Zaten ze er allemaal in één keer in? Dan klonk het jubelend: ‘yes, gelukt, we hebben een 180’er!’
Het is heel, héél erg lang geleden… Maar ik kon vanmorgen zowaar weer even darten!
En jep, ze zaten er alledrie in één keer keurig in…
Dus zo had ik, voor de aller, allerlaatste keer, toch nog even mijn “one hundred and eeeiiighty”!
Je kunt maar ergens mee bezig zijn, om 07.00 uur ’s ochtends…!