Vandaag is het precies honderd dagen geleden dat ik mijn allereerste “Junkie op Recept” vlog online gooide. Het was een vlog op de valreep – een beslissing op de valreep. Twee dagen na die allereerste vlog zou ik opgenomen worden op de afdeling psychiatrie van het ziekenhuis, om af te kicken van mijn extreme diazepamverslaving.
Het waren honderd rare dagen. Zoals gezegd: de beslissing om dit tóch vast te leggen, kwam nogal op de valreep. Ik had überhaupt nog nooit een vlog in elkaar geflanst en had sowieso genoeg andere dingen om me mee bezig te houden. Maar ik ben blij dat ik het wel gedaan heb. Ik ben blij dat ik eindeloos tegen mijn telefoon heb zitten kletsen. Het vloggen over mijn diazepamverslaving was enerzijds een manier om het probleem van een medicatieverslaving opener te maken; anderzijds is het ook een waardevol document geworden.
Het zijn honderd dagen die soms eindeloos leken te duren en tegelijk zijn die honderd dagen voorbij gevlogen.
En nu? Honderd dagen later? Zijn we er nu?
Ik wou dat ik kon zeggen van wel, maar nee.
We zijn er nog niet.
Hoe ik van dat laatste restje af moet komen weet ik nog steeds niet.
Hoe de toekomst eruit gaat zien, op korte en lange termijn, ook niet.
Of ik het drastisch ga aanpakken of toch maar in kleine stapjes; welke afkickverschijnselen ik wanneer voor lief neem en wanneer niet, ik durf het allemaal niet te voorspellen.
En of ik over honderd komende dagen nog steeds vlog..? Eigenlijk hoop ik van niet. Als er over honderd dagen geen vlogs meer zijn, betekent dat namelijk ook dat ik die laatste dertig mg eraf heb.
Maar voorlopig zijn jullie nog niet van me af.. Honderd dagen geleden begon “Junkie op Recept” en ook die laatste 30 mg wil ik er hoe dan ook uitkrijgen.
Maar van 750 naar dertig? Dat zijn, eh, heel wat honderdjes minder!