Junkie op Recept – dag 0: inpakdag.
Het is zondagmiddag, een uur of twaalf. Als het goed is ben ik over 24 uur opgenomen op -jawel- de psychiatrische afdeling van het Antonius ziekenhuis.
Heb ik er zin in? Ja en nee. Niet echt. Waar ik in hemelsnaam terecht ga komen weet ik niet. In mijn leven heb ik veel, héél veel ziekenhuisopnames gehad, maar de afdeling psychiatrie heb ik altijd kunnen skippen.
En tegelijk kijk ik er wel naar uit. Die diazepams ben ik meer dan zat. Alle tijd die het kost. Niet alleen het uitpakken van die stomme doosjes, maar ook alle tijd die het kost om ze in te brengen. Mijn eigen regie is uit mijn leven – mijn leven wordt geregeerd door een lijf dat zeurt om zijn volgende lading diazepams.
Dus gaan we inpakken. Als een kip zonder kop, want hoeveel spullen moeten er mee? Hoeveel kleren passen er in een tas? Waar laat ik mijn katheterspullen? Die kleren: moeten ze lekker zitten of er leuk uitzien? Het liefst allebei, maar ik vrees dat het noch comfortabel; noch leuk gaat worden. Heeft het überhaupt zin dat ik al deze moeite doe? En hoeveel flessen deodorant gebruikt een mens in twaalf weken tijd?
Aan het eind van de dag stond alles wel zo’n beetje klaar. Twee grote tassen met kleren en mijn kussens. Een propvolle koffer met alle elektrische apparatuur. Een kartonnen doos met katheterspullen én een kartonnen doos met overgebleven diazepams die ik echt mijn huis uit wil hebben.
Of de taxichauffeur van maandag blij met me gaat zijn..? Ik betwijfel het. Maar ja. Twaalf weken opname. Dat stop je niet in een handtasje.
Het is maar goed dat ik nauwelijks make-up gebruik, dan hadden we waarschijnlijk nog een koffer extra gehad…