Het clubblad van het UWV

Wie een uitkering krijgt van het UWV, hoort bij een clubje zielepoten en mislukkelingen. En zoals elke goede club betaamt heeft ook het UWV een eigen clubblad, in dit geval met de poëtische naam ‘Perspectief’. De Perspectief vis ik driemaal per jaar uit mijn brievenbus, altijd lichtelijk opgetogen. Er verandert namelijk nogal eens wat in uitkeringsland en ik hoop altijd dat de Perspectief me duidelijk maakt wat er nou allemaal aan de hand is.

Maar ik word altijd teleurgesteld. De Perspectief is namelijk helemaal geen blad voor mensen met een uitkering. Het is een blad voor mensen die geen uitkering meer hebben en daar héél gelukkig mee zijn. Het is het hoogbegaafde meisje in een klas vol zwakbegaafden. Wat wij, zieligerds, daarmee moeten? Ik vermoed dat we er inspiratie uit moeten halen. Goed voorbeeld doet goed volgen, zoiets.

Er staat altijd wel een portret in van iemand die vanwege de 80-urige werkweken in haar vorige baan met een burn-out thuis kwam te zitten. Met hulp van haar reïntegratiecoach en een cursus “adem naar je zen-center” heeft ze ontdekt dat ze helemaal niet houdt van 80 uur werken voor een baas. Na een omscholingscursus, betaald door het UWV en met hulp van een starterslening, ook gefinancierd  door het UWV, heeft ze nu een eigen yogapraktijk. Daar helpt ze haar voormalige collega’s met het voorkomen van de burn-out die haar bijna nekte. En ze is zo dankbaar. Want nu voelt ze zich pas echt compleet.

Blader je verder, dan lees je over mannen die door rugproblemen geen bouwvakker meer kunnen zijn. Met dank aan het UWV zijn ze omgeschoold tot rijschoolhouder, met aangepaste autostoel rijden zij hun toekomst tegemoet. Er staat iets over je beperkingen accepteren en hoe het UWV je daarbij kan helpen. Iets over ‘mensen en hun mogelijkheden’ en hoe het UWV deze positieve aanpak ondersteunt.

De Perspectief is altijd blij. De positiviteit wasemt uit de drukinkt. De opgetogenheid glimt van het papier.

Maar ik zie het niet. Ik haal er geen inspiratie uit. Ik word er alleen maar chagrijnig van. Zelfs in een clubje met mislukte mensen, ben ik de mislukste van allemaal. Zonder opleiding; werk of zelfs maar vrijwilligerswerk ben ik het afvoerputje van de maatschappij.

En het gekke is: normaal voel ik me helemaal niet zo. Normaal ben ik best optimistisch gestemd. Normaal denk ik: die column komt er wel. Deze blog gaat ooit wel geld opleveren. En de honden worden toch maar eenzaam als je fulltime werkt.

Niet als ik de Perspectief uit heb. Dat blad verbreedt mijn horizon niet, maar verduistert het. En dus eindigt het altijd waar het thuishoort. Tussen de bananenschillen en de koffieprut, in het donkerste hoekje van de vuilnisbak.

Beste UWV, stop toch met dit perspectief en geef me iets om écht naar uit te kijken.