Het heeft even geduurd, maar naast al mijn hulphond verhalen draait het leven bij Fokus natuurlijk ook gewoon door. Hoog tijd dus voor een nieuwe Fokus Anekdotes blog. Deze keer zelfs met een heus thema. Waren de vorige twee blogs vooral een opsomming van grappige momenten, de laatste tijd word ik vooral doodgegooid met -soms heel bijzondere- levenswijsheden. En die deel ik natuurlijk bijzonder graag, wellicht heeft u er ook nog iets aan.
Goed, zit u er klaar voor? Hier gaan we!
Met een ADL’er ben ik aan het praten over wat dingen in het project hier. Niets bijzonders, gewoon een kletspraatje. Totdat ze ineens, tussen de koetjes en kalfjes door, met de volgende wijsheid op de proppen komt: ‘Ach’, zegt ze, terwijl ze haar schouders ophaalt. ‘In de ware buitenwereld loopt ook niet altijd alles gecontroleerd (…).’
Eén van onze ADL’ers liep al een tijdje nogal krakkemikkig rond. Ik vroeg wanneer ze nou eindelijk eens de huisarts zou bellen, maar dat vond ze nog niet nodig. Daar hebben ze hier allemaal wel een beetje last van – ze zorgen beter voor ons dan voor zichzelf. Maar terwijl ze krakkemikkig stond te stuntelen zei ik ‘ik zou toch écht die huisarts maar eens bellen.’ Waarop zij antwoordt: ‘pas als iets écht een múst wordt, moet het.’
Een tijdje geleden moest ik plotseling met spoed geopereerd worden. Het stomme is dat ik een paar dagen eerder nog tegen een ADL’er zei dat ik eigenlijk een soort “geval van nood” tas zou moeten hebben. Afijn, die had ik natuurlijk niet klaargemaakt, dus die ochtend verliep bijzonder hectisch. Een paar dagen nadat ik weer thuis was, had ik het daar met een andere ADL’er over. Die kwam ineens met de volgende levenswijsheid op de proppen: ‘(…) Het is net alsof je onderbewuste dan toch al weet dat er iets gaat gebeuren. Dat je hele levenspad dus eigenlijk al uitgestippeld is, maar dat je dan toch weer niet goed genoeg naar jezelf luistert (…).
Met een ADL’er ben ik aan het kletsen over werk, opleidingen en eventuele vervolgopleidingen. Zij zit nog een beetje in dubio, maar zegt dan ineens bloedserieus: ‘Maar de zorg is echt mijn passie en het héle léven is psychologie (…).’
Een andere ADL’er, met wie ik altijd de meest uiteenlopende gesprekken heb en waarbij we zelden ook maar een seconde stil zijn, is ineens heel rustig. Dat viel me op en benoemde ik, waarop zij antwoordt: ‘Soms moet je ook even genieten van de stilte en ín het moment zijn. Je bewust zijn van het híer en nú.’ (Waarop ik mijn wenkbrauwen optrok en we er samen als vanouds heel hard om gelachen hebben, dat dan weer wel…)
Maar de aller- allermooiste levenswijsheid dateert al van een tijdje geleden. ADL’ers zijn niet alleen in praktisch opzicht nuttig: soms is het ook fijn dat ze even een luisterend oor willen zijn.
Er moesten allemaal dingen geregeld worden, maar dat liep maar niet. Halve dagen zat ik aan de telefoon met instanties die niet van plan waren om mee te werken.
Ik moest dus even mijn ei kwijt en deed dat bij een ADL’er met wie ik altijd veel lol heb. Nadat ik was “uitgezeurd” kijkt ze me ineens heel serieus aan en zegt: ‘Annemarie, jij hoort niet in deze negatieve spiraal. Jij hoort in Teletubbieland.’
En die laatste, dames en heren, gebruik ik dus nog steeds. Als er dingen weer eens niet lopen denk ik bij mezelf: ‘Teletubbieland Annemarie, Teletubbieland…’ Ik kan het u allemaal aanraden. Probeer het maar eens. Van die dagen dat er écht helemaal niets soepel loopt, gewoon even hardop “Teletubbieland!” zeggen. Geloof me maar, het werkt heel goed…
Goed, dit waren ze weer voor deze keer. Hopelijk heeft u van al deze levenswijsheden ook iets opgestoken, of zich er in ieder geval mee vermaakt. Dat doe ik in ieder geval, elke keer dat ik ze weer voorbij hoor komen.
Enne, niet vergeten hè? Teletubbieland, Teletubbieland…
