Klaar
Een tijdje geleden schreef ik voor het eerst over iets dat ik me pas sinds kort realiseer. De "het is niet oké" brief aan mijn artsen van toen. De afgelopen twee jaar heb ik veel tijd gehad om na te denken. Om te realiseren dat de primitieve, bijna uit oerkracht ontstane woedeaanvallen tijdens het afkicken van de diazepams, niet alleen door de afkickverschijnselen kwamen. Om te beseffen wat mijn holle gevoel is, en waar het vandaan komt. Om te snappen waarom ik me zo moeilijk echt hecht aan mensen. Om mijn onrust te begrijpen. Om dingen te [Read more...]