Voor iedereen die het heeft meegekregen: sla dit stukje maar over. Voor iedereen die het niet heeft meegekregen: ik ben al ruim vijf jaar aan het strijden om een goed zitkussen voor mijn rolstoel te krijgen. Ruim vijf jaar bellen; ruim vijf jaar standaard kussens proberen, die me vaak alleen maar van de regen in de drup hielpen.
Standaard kussens werken niet. Vorig jaar(!) is er bij revalidatiecentrum de Hoogstraat een zogenaamde “zitdrukmeting”gedaan. Daarmee kon exact gemeten hoe ik zit en waar de drukpunten zitten.
Dit is een foto van die zitdrukmeting. Je kunt het vergelijken met een stoplicht. Groen is oké, oranje is remmen en rood is, helaas, een kettingbotsing.
Nou ja, de foto spreekt wel voor zich. Ik zit al ruim vijf jaar lang op die knalrode punten. Ik zit al vijf jaar lang hondsberoerd. Door dat slechte zitten staat mijn bed in de woonkamer.
Door dat slechte zitkussen, zit ik inmiddels weer op twee grote blauwe plekken op mijn billen. Dat hondsberoerd zitten, is mede de oorzaak van mijn diazempamverslaving.
Het was vijf jaar lang het bekende spelletje tussen de rolstoelleveranciers en de gemeente. De gemeente moet betalen, maar dat wilden ze niet. De leveranciers deden – afhankelijk van met wie we opgescheept zaten, wat ze konden. Maar we komen er simpelweg niet met een standaard kussen.
Er had vijf jaar geleden al een op maat gemaakt zitkussen moeten komen.
Een paar weken geleden was ik het zat. Wat ik er allemaal uitgeflapt heb weet ik niet meer, maar het is niet veel goeds geweest.
Het zorgde wél voor snel resultaat. De volgende dag had ik ineens een contactpersoon bij Welzorg. De gemeente had ineens wél goedkeuring gegeven voor de vergoeding.
Bij de Hoogstraat hebben we vorig jaar al een soort bouwtekening gemaakt. Het moest “alleen” allemaal goedgekeurd worden. En dat was het. Eindelijk.
Gisteren zou mijn laatste afspraak bij de Hoogstraat zijn. Mijn ergotherapeute zpu erbij zijn; iemand van Welzorg én iemand van het bedrijf dat het kussen moet gaan maken. We zouden de allerlaatste aanpassingen met elkaar doornemen.
Het was mijn belangrijkste afspraak tot dusver. Het was de aller- allerbelangrijkste afspraak.
Ik mocht zelfs weg uit het ziekenhuis.
Het enige dat ik hoefde te doen, was op tijd bij de Hoogstraat zijn.
De regiotaxi ingepland dus. Ik weet dat ze een kwartier eerder en een kwartier later mogen komen dan je eigenlijke planning, dus daar had ik al rekening mee gehouden. Maar een minuut(!) na zijn kwartier “te vroeg” belde de chauffeur al. Of ik binnen een minuut in de hal kon zijn, anders was hij weg.
Ik moest het hele ziekenhuis nog door. Dat red je niet in een minuut.
De chauffeur was inderdaad vertrokken.
Vanaf het ziekenhuis moeten ze binnen een half uur een nieuwe rit ingepland hebben. Dat zou ik misschien nog net redden. We hebben dus maar weer gebeld.
Er zou binnen een half uur een nieuwe taxi zijn.
Maar na een half uur was er nog steeds geen taxi. Wéér gebeld dus. ‘Mevrouw, de chauffeur is er binnen een paar minuten hoor!’. Het zou heel krap worden, maar misschien redde ik het nog net. Al was het maar een deel van de afspraak.
Maar na die beloofde “paar minuten” was er nog steeds geen taxi. Nóg maar een keer gebeld. ‘Sorry mevrouw, het gaat toch nog een half uur duren’.
kan er een lang verhaal van maken. Ik kan het kort houden.
Die afspraak bij de Hoogstraat. De afspraak waar ik al vijf jaar op wacht… Die heb ik gemist.
En dat allemaal omdat de Regiotaxi Utrecht gewoon níet functioneert.
Ik ben boos. Ik ben moe. Er gaat morgen een hele boze klachtenbrief de deur uit. Maar daar heb ik nu niks aan.
Het zou gewoon zo fijn zijn als er één keertje, gewoon heel even, gewoon één keertje maar… Iets wél mee wil werken.
Dit is echt klote Annemarie. Ik zou een hele grote schade vergoeding gaan vragen aan Regiotax Utrecht. Dit voor al het aangedane leed en al die pijn die je nu weer verder moet lijden. Morgen natuurlijk meteen bellen en ze echt flink de huid vol schelden. Laat niet over je heen lopen en blijf vechten.
Hopelijk heb je snel een nieuwe afspraak.