Beste Houtenaren, dank u wel

Beste Houtenaren,

Op de kop af een jaar geleden verhuisde ik naar jullie prachtige dorp. Ongeveer zes jaar eerder verhuisde ik van een plek in het Oosten des Lands naar Utrecht, om daar aan de opleiding Journalistiek te beginnen. De chronische ziekte die ik toen al had, verhuisde gezellig mee.

De eerste jaren hield die zich redelijk koest, maar na verloop van tijd werd die toch weer nadrukkelijker aanwezig. Zo aanwezig, dat ik anderhalf jaar geleden in het ziekenhuis en al snel daarna in een revalidatiecentrum belandde. Daar liet de eindconclusie niet lang op zich wachten. Die rolstoel zou waarschijnlijk niet meer verdwijnen en evenmin zou ik zonder hulp zelfstandig kunnen wonen.

Gelukkig stond ik “voor de zekerheid” al een aantal jaar ingeschreven bij Fokuswonen. Een prachtig concept waarbij je alle vrijheid hebt om te doen en laten wat je wilt, maar waar 24 uur per dag hulp op afroep aanwezig is. Eigenlijk stond ik ingeschreven bij twee projecten in Utrecht. Maar toen het er uiteindelijk echt op aankwam, zag ik dat er in Houten een woning vrij was met een tuin. Een tuin! Dat is iets waarvan ik al die tijd alleen maar kon dromen. Utrecht is een ontzettend leuke stad, maar een tuin versus een klein balkonnetje… Dan is de keuze niet zo moeilijk. Zo belandde ik dus hier, in een dorp dat ik niet kende, maar dat al snel mijn hart gestolen had.
En hoe dat komt?

Lieve Houtenaren, dat komt door jullie. Misschien hebben jullie me wel eens gezien. Wie in de buurt van Castellum woont, heeft me vast wel eens zien worstelen met veel te veel boodschappen. Of mijn hulphond in opleiding sprong ineens voor uw fiets. Of ik liet voor de zoveelste keer iets uit mijn handen vallen en vroeg u om voor mij op uw knieën te gaan.

En nooit, maar dan ook nooit, heb ik u horen zuchten. Integendeel. In de supermarkt kan ik nog geen vijf seconden stil staan, of u vraagt al of u me kunt helpen. Bijna op het irritante af soms, maar zoals ik altijd maar zeg: ‘liever twintig keer te vaak, dan dat ik de hele supermarkt door moet op zoek naar hulp’. Als hulphond Hunter ineens het fietspad oversteekt zeg ik met het schaamrood op mijn kaken heel hard ‘sorry!’, maar u roept altijd vrolijk terug ‘maakt niet uit!’.

En nu we het toch over fietsers hebben… Wielrenners hebben hier gewoon een bel op hun fiets en gebruiken die ook. In Utrecht kreeg ik altijd een schreeuw naar mijn hoofd als ze al naast me waren, maar hier wordt keurig op tijd gebeld. En als ik Hunter bij me roep, roepen diezelfde wielrenners nog ‘dank je wel!’ ook. De eerste keer was ik daar zo verbaasd over, dat ik het aan iedereen heb verteld!

U kijkt me ook niet verbaasd aan als ik u groet, maar zegt vrolijk ‘hallo’ terug. Een gewoonte die ik in Utrecht al bijna had afgeleerd, want daar keek men altijd alsof ik net uit een gesticht was ontsnapt. En in een stad als Utrecht kun je ook wel bezig blijven. Nee, dan hier, het kennelijke nieuwbouw gedeelte van Houten. Er wordt nog steeds gebouwd, waarschijnlijk hoopt u net zo erg als ik dat de route naar winkelcentrum Castellum snel weer normaal bereikbaar is. Houten breidt uit, maar ik hoop van harte dat het dorpse gevoel behouden blijft.

Waarom deze blog? Nou, gewoon. Omdat ik hier mijn thuis gevonden heb en zelfs als ik een miljoen zou winnen, nog niet zou verhuizen. Al is het alleen maar om dat vrolijke bordje “zangfietspad, hier mag u hardop meezingen” langs het kanaal.

Dank u wel dus, beste Houtenaren. Dank u wel dat u me heeft laten inzien dat ik simpelweg geen stadskind ben, maar veel liever een dorpsmeisje. En tot ziens, want u ziet me vandaag of morgen vast wel weer hannessen met diezelfde hond, dezelfde boodschappen en dezelfde gevallen spullen.

Ik groet u alvast graag!