Er is iets geks aan de hand in de gehandicaptenwereld.
Iets raars, waar vast goed over nagedacht is. Waar hele lieve mensen met hele goede bedoelingen hun hoofd over gebogen hebben. Zich hard voor hebben gemaakt. Voor hebben gestreden.
En het is ze gelukt.
Vroeger, toen ik nog jong en wild was, had ik een handicap.
Maar tegenwoordig heb ik die niet meer.
Tegenwoordig heb ik ineens een “beperking”.
Het zal goedbedoeld zijn. Er zijn vast veel lieve mensen die beperking vriendelijker vinden klinken.
Maar ik vind dat niet.
“Handicap” is een statisch gegeven. Een simpel feit. Zoals iemand blauwe ogen heeft, of groene. Zoals rood rood is en niet geel of groen. Gewoon een gegeven, dat verder weinig zegt.
Ik zit in een rolstoel dus ik heb een handicap en nu weer over tot de orde van de dag.
Met “beperking” is iets anders aan de hand. Een beperking insinueert ineens meteen al van alles. Het woord “beperking” gaat er meteen al vanuit dat ik dat van alles helemaal niet kan.
De Dikke Van Dale, ons bekendste woordenboek, geeft letterlijk de betekenis: begrenzing, beknotting.
Het statische, niets-insinuerende “handicap” uit mijn jeugd heeft ineens plaats moeten maken voor termen als “begrenzing” en “beknotting”.
Begrensd? Beknot? Ja, het is soms even zoeken waar het afritje van de stoep ook alweer zit, maar bij beknotting doemen toch vooral de mooie wilgentakken op waar de snoeischaar in gaat.
Ik voel me niet begrensd. Ik voel me zeker niet beknot. En de gehandicapte mensen om mij heen volgens mij ook niet.
Lieve mensen met jullie goede bedoelingen, waarom moest míjn “handicap” wijken voor júllie “beperking”? Wat was jullie idee hierbij? Wilden jullie ons uit een vooringenomen zieligheidshoekje trekken?
Het heeft voor mij niet gewerkt. Juist door het woord “beperking” ga ik ineens nadenken over dingen die minder handig zijn in een rolstoel. De dingen die ik niet meer kan of de bureaucratie waar ik tegenaan loop.
Daar heb ik met het woord “handicap” nooit over nagedacht. Dat was gewoon een simpel woord voor een simpele situatie, zonder verdere poespas eromheen.
En, lieve mensen die met het woord “beperking” op de proppen kwamen, als we niet oppassen, zijn we straks nog een stap verder.
Dan zijn jullie het met me eens dat “beperking” nogal… Beperkend klinkt.
Dan zijn jullie het met me eens dat “beperking” nogal… Beperkend klinkt.
Als we niet oppassen zijn we binnenkort zo politiek correct doorgeslagen dat we ook geen beperking meer hebben, maar een “uitdaging” .
Lieve, goedbedoelende mensen die mij beperkt hebben gemaakt, willen jullie hiermee stoppen?
Ik wil zo graag weer gewoon gehandicapt zijn.
Je hebt zóóó gelijk!
Omdat ik al zo´n 50 jaar in het buitenland verblijf heb ik soms moeite om “politically correct” te zijn.Jodenkoeken en negerzoenen zijn geen woorden die je iedere dag gebruikt en ik heb mensen gechockeerd door ze te gebruiken. Net zoals ik het woord neger niet denigrerend vind.
Mijn broer, die doof was, zei eens “ik ben niet gehandicapt, ik ben gewoon doof”.
Fijn dat je weer aan het schrijven bent.