Fokus Anekdotes

Wie mij op Facebook volgt heeft ze al vaker voorbij zien komen: Fokus anekdotes die het delen waard zijn. De ADL’ers zijn natuurlijk nauw betrokken bij mijn leven en omdat dit een klein team is, leer je automatisch verschillende ADL’ers ook wat beter kennen. Dus, hierbij, vanavond officieel geopend: de Fokus anekdotes. Op onregelmatige basis (waarschijnlijk durft geen ADL’er nog iets te zeggen voortaan) zal ik jullie op de hoogte houden van het wel en wee dat ik om mijn oren krijg. Waarom, vraagt u zich misschien af? Nou, omdat juist dit het wonen bij Fokus voor mij zo leuk maakt. (Maar niet verder vertellen, straks gaan ze nog naast hun schoenen lopen…)

Afijn, de verhalen. Het kan dus zomaar ineens gebeuren dat een ADL’er die altijd heel normaal leek, het tijdens het douchen ineens heeft over ‘een stukje menselijkheid’. Een stúkje ménselijkheid ja. Toen ze er een paar dagen later weer was, begon ik er nog eens over. Heel serieus verdedigde ze zichzelf: ‘ja, maar dat stukje menselijkheid is gewoon mijn ding!’ (…)
Ze wist al dat ze op Facebook stond, maar een paar ochtenden later deed ze er nog een schepje bovenop. Tijdens het afdrogen van mijn rug zegt ze ineens: ‘ik vind je zo altijd een beetje op een sharpei (het hondenras dus) lijken, met al dat vel dat zo omhoog gaat’. Het hele team was hier overigens verbaasd over. Niet omdát ze het zei, maar wel: ‘wat gek dat ze dat zei, ze heeft helemaal geen verstand van honden'(…)

Een andere ADL’er vraagt na het douchen en tijdens het aankleden enigszins bezorgd of ze koude handen heeft. ‘Valt wel mee’ zeg ik, waarop zij antwoordt: ‘oh, jammer!’ (…)

Memorabel was ook de ADL’er die me ’s avonds naar bed bracht. Ik had een nogal flexibele legging aan, waaraan de ADL’er flink stond te trekken om hem uit te krijgen. Ondertussen waren we druk in gesprek en ergens in mijn door cannabis versufte hoofd drong nog wel door dat er iets niet helemaal goed ging, maar pas na een paar minuten kwamen we tot de conclusie dat de rek weliswaar uit die legging was, maar het ding zelf nog geen centimeter was opgeschoven.
Ook het moment dat ik een ADL’er vroeg een tampon aan te geven zal ik nooit meer vergeten. Terwijl ze ongelofelijk staat te hannesen met het folietje roept ze, ietwat wanhopig, ‘ik ben ook helemaal niet van de tampons, ik ben van het maandverband!’. En zo kom je onbewust toch heel wat te weten over het leven van Zij Die Je Helpen…

Het principe van Fokus is “werken op aanwijzing”. Dat betekent dus dat ik zelf moet zeggen dat mijn rolstoel aan de lader moet, mijn kleren in de was en noem maar op. Nou ben ik ’s avonds met mijn cannabis hoofd niet altijd even helder meer, dus ik maak de dienstdoende ADL’er graag medeverantwoordelijk. Als ik rond 20.00 oproep voor wat laatste dingetjes, vertel ik vast wat er allemaal moet gebeuren. Dat hoeven ze natuurlijk helemaal niet te onthouden want de eindverantwoordelijkheid ligt bij mij, maar als ik begin over ‘medeverantwoordelijkheid’ en dat een paar keer herhaal, maakt dat meestal wel een soort van enige indruk.

Vanavond probeerde ik dit ook, maar deze ADL’er (overigens één van dezelfden als uit eerdere verhalen, al zal ze dat stellig ontkennen) was niet meer voor één gat vangen. ‘Ja zeg, als je wilt dat ik het onthoud dan mail je het maar’ zei ze, waarop ik natuurlijk direct mijn mailbox opende.
‘Beste ADL’er,’ stuurde ik. ‘Mijn rolstoel moet aan de lader, mijn vest aan het kledingrek en mijn kleren mogen in de linker wasmand.
Oh, en ik moet in bed.